Όταν κοιτώ το καθετί που μεγαλώνει
μόνο για μια στιγμή στο τέλειο μένει,
και πως το σύμπαν τούτο εικόνες μόνο κλείνει
που μυστικά τα αστέρια τις επηρεάζουν ·
όταν κοιτώ πως ο άνθρωπος είναι σαν τα λουλούδια
που ο ίδιος ουρανός τα ζει και τα σκοτώνει,
κομπάζουν για την ομορφιά τους και πεθαίνουν,
κ’ η μικρούλα τους θέση χάνεται απ’ τη μνήμη΄
η σκέψη τότε της αστάθειας αυτής
αντίκρυ μου σε στήνει πάμπλουτο από νιάτα,
ενώ η φθορά και ο σπάταλος Καιρός πασχίζουν
της νιότης σου τη μέρα να την κάμουν νύχτα
Κ’ εγώ , σε πόλεμο με τον Καιρό για σένα,
απ’ την αρχή σμιλεύω εκείνα που σου παίρνει.
(Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου