Μέρες περάσαν δεκαοχτώ. Και σ’ έχω χάσει
στην άφωνη ερημιά μιας άλλη εξορίας.
Το τέλος έτσι διάβασα της ιστορίας:
Δυο ξένοι που ξεχάστηκαν στην ίδια στάση
Και δεν κοιτάζονται και δεν μιλάνε· μόνο
προσεύχονται εν σιγή το τρένο τους ν’ αργήσει
ελπίζοντας στην μία στιγμή να τους κινήσει
κι αφού όχι την χαρά να μοιραστούν τον πόνο
Μέρες περάσαν δεαοχτώ. Κι ανθίζει θαύμα
(πλην εν ονείρω) ένας ήχος τηλεφώνου.
Καθώς το φως περνά την πίκρα του αυτοκτόνου,
καθώς η μέρα ξημερώνει κάθε τραύμα
της νύχτας, έστρεψα να δω, κι ήσουν σιμά μου,
ντυμένη μοναξιάς ανθούς, πέπλα του γάμου.
Πηγή: «Περί ζώου, (μια πραγματεία) (1996)» στο: Ηλίας Λάγιος, Ποιήματα, Αθήνα: Ίκαρος 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου