Ψάχνοντας φωτογραφίες της παλιάς Θεσσαλονίκης,
βρήκε μια επιχρωματισμενη του '60
που εικονιζε από ψηλά την συμβολή Παύλου Μελά και Τσιμισκή.
Μεγεθύνοντας επίμονα πρόσεξε τα ρούχα των λιγοστών περαστικών
και συμπέρανε πως ήτανε άνοιξη - η άνοιξη του 1960.
Στο βάθος της εικόνας το λεωφορείο έρχεται,
μια γυναίκα -μάλλον γυναίκα θα είναι- περιμένει στη στάση.
Και έξαφνα πέρασε από τον νου του μια αστραπή,
πως κάτι τρομερό διακυβεύονταν
σε κείνη την φωτογραφία:
Πως η γυναίκα της στάσης -η μαύρη κουκίδα, πες καλύτερα-
είναι η μητέρα του την ημέρα που γνώρισε τον πατέρα του,
άρα αν έπαιρνε το λεωφορείο θα πήγαινε καρφί στο σπίτι
και δεν θα περνούσε ποτέ από το Ντορέ εκείνο το μεσημέρι,
άρα δεν θα της σφύριζε ο μπαμπάς ξαπλωμένος στο γρασίδι,
κι ύστερα, όταν θα έβλεπε πως ήτανε συμφοιτητές στη Νομική,
θα ντρέπονταν πολύ και θα της πρότεινε να την κεράσει πάστα στον Φλόκα.
Και τότε, νιώθοντας πόσο τον απειλούσε το λεωφορείο που ερχόταν,
ο ήρωάς μας άρχισε να φωνάζει σαν τρελός,
αυτός από τον 21ο αιώνα σε μια φωτογραφία του 1960:
«Μαμά, μην το πάρεις, μην το πάρεις το λεωφορείο,
η μέρα είναι ανοιξιάτικη, ο ήλιος λάμπει,
νέο κορίτσι είσαι, μπορείς να περπατήσεις,
ίσως κάτι καλό να σε περιμένει στα γρασίδια του Ντορέ,
μην πάρεις λεωφορείο, μαμά,
σε περιμένει μια ολόκληρη ζωή,
πρώτα μιαν άνοιξη θα γεννήσεις την Αγγελικούλα,
έπειτα έναν χειμώνα θα γεννήσεις εμένα,
εντάξει ο μπαμπάς δεν ήτανε καλός σύζυγος,
είχε πολλές γυναίκες και αυτό σε φαρμάκωσε για πάντα,
το ξέρω, είμαι εγωιστής,
αξίζεις κάτι καλύτερο,
κάτι πιο ταιριαστό σε σένα,
αλλά, μαμά, μην πάρεις το λεωφορείο,
γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να συναντηθούμε εσύ κι εγώ,
να πλαγιάσουμε μαζί κάτω από το πάπλωμα στη Μακραφού,
να μου πεις την ιστορία του μολυβένιου στρατιώτη και της χορεύτριας
που αγαπήθηκαν πολύ και χάθηκαν μαζί στις φλόγες.».
-
Θανάσης Τριαριδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου