Λευτέρης Πούλιος-Γενικό τραγούδι

Τώρα τραγουδώ το συντριβάνι του αίματος

που ξεπήδησε απ’ την καρδιά της γενιάς μου
κάτω από έκπληχτους ουρανούς στο Πολυτεχνείο.
Τραγουδώ την Κύπρο
η θάλασσα που σε βρέχει είναι τα δάκρυά σου
με ψυχή γονατισμένη φιλώ τα κλαμένα σου μάτια.
Τραγουδώ την τσιμέντινη ζούγκλα της Νέας Υόρκης
και τους νέγρους μηδενιστές.
Τον δολοφονημένο Λούθερ Κινγκ και το φουντωτό
μαλλί της Άντζελα Νταίβις.
Τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται με
τ’ αεροδρόμια της Ευρώπης.
Τραγουδώ τις αφίσες των δρόμων
τραγουδώ την αγία Ούνρλικε Μάινχοφ που δολοφονήθηκε
στο άγριο κελί της.
Κι ένα τελευταίο στίχο για το σύντροφο που
αυτοπυρπολήθηκε μπροστά στα τανκς
σε μια καταποντισμένη Πράγα.
Σφιγμένες γροθιές πέφτουν στους στίχους μου
η ρίζα της σιωπής το βράχνιασμα της καρδιάς
και σένα μουσικό ηλιόγερμα δειλινένιο γαρίφαλο
στο πέτο της πόλης όπου με συνεπαίρνεις και με πλημμυράς
πολυπρόσωπε ιριδισμέ εσένα γη και ζωή που ανθείς
μαζί με τις νεφέλες που σκιρτούν σαν δύει ο ήλιος
εσένα τραγουδώ. Η φυσική μου ζωή διακλαδίζεται στο θρίαμβο των πραγμάτων.
Τραγουδώ τον πύραυλο που υψώνεται με χλιμίντρισμα
καίγοντας το μετάλλινο σταύλο του το άλογο-πύραυλος
από λεία τσίγκινη σάρκα λόφους της ατμοσφαίρας
πηδώντας, προσκαλεσμένο απ’ τις φοράδες των άστρων
καλπάζει σ’ απάτητα λιβάδια μέσα από λουλούδια
και χόρτα του διαστήματος.

Ο γυμνός ομιλητής, 1977, σ. 12.