Στον Νίκο Σαραντάκο
Και βέβαια ζωντανεύουνε τ' αγάλματα -
τις νύχτες, που απλώνει γύρω η θλίψη,
με βήματα πλησιάζουνε και άλματα
τα δάκρυα να σκορπίσουν και την τύψη.
Πλησιάζουνε τις νύχτες, σαν φαντάσματα,
διαβαίνοντας τον έσω ερειπιώνα,
που κρύβουμε όλοι μέσα μας, σαν φάσματα,
ανήμπορα, στο έλεος του χειμώνα.
Είναι μορφές - αγαπημένα ινδάλματα -
αυτών που κατοικούνε πια στ' αστέρια
μα αιώνια μένουν ζωντανοί ως αγάλματα
που μας κρατούν τους ώμους και τα χέρια.
Κρυφομιλούνε μέσα στα φυλλώματα
σε βουλεβάρτα με δεντροστοιχίες.
Τ' αγάλματα είναι πάντοτε ενσώματα
κι ευήκοα ώτα για τις δυστυχίες.
15/10/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου