Philip Larkin - Εωθινό

Εργάζομαι όλη μέρα και ψιλομεθάω τις νύχτες.
Ξυπνάω στις τέσσερις και το άηχο σκοτάδι αντικρίζω.
Σε λίγο οι άκρες τής κουρτίνας θα φωτίσουν.
Μέχρι τότε βλέπω αυτό που υπάρχει πάντα εκεί.
Ο θάνατος ακατανίκητος έρχεται μια μέρα πιο κοντά,
Παγώνοντας όλες τις σκέψεις, εκτός από το πώς,
Το πού και το πότε θα πεθάνω.
Μάταια ερωτήματα ∙ κι όμως ο τρόμος τού θανάτου
Και η σκέψη ότι κείτομαι νεκρός
Αστράφτει πάλι και γίνεται πιο δυνατός.
Ο νους παγώνει στο εκτυφλωτικό φως. Όχι από τύψεις
Για το καλό που δεν έκανες, την αγάπη που δεν χάρισες,
Τον χρόνο που δεν χρησιμοποίησες σωστά ∙ ούτε γιατί
Προσπάθησε μια ολόκληρη ζωή να αναρριχηθείς χωρίς τελικά
Να τα καταφέρεις, έστω κι αν διέγραψες τα παλιά σου λάθη.
Αλλά γιατί το κενό στο οποίο οδεύουμε
Με σιγουριά, είναι μπροστά μας.
Σ’ αυτό θα χαθούμε για πάντα. Να μην είσαι εδώ,
Να μην είσαι εκεί, να μην είσαι πουθενά.
Και σύντομα τίποτε πιο φοβερό, τίποτε πιο αληθινό.
Αυτός είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να νιώθεις τον φόβο.
Κανένα κόλπο δεν μπορεί να τον εξαφανίσει. Η θρησκεία
Προσπάθησε αρκετά. Αυτό το σκοροφαγωμένο, κάποτε
Πανάκριβο ύφασμα που δημιουργήθηκε για να νομίζουμε ότι
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ.Και οι απόψεις των φιλοσόφων που
μας διαβεβαιώνουν ότι κανένα λογικό πλάσμα δεν μπορεί
Να φοβηθεί αυτό που δεν αισθάνεται, χωρίς να κατανοούν ότι
εκείνο ακριβώς είναι που φοβόμαστε ∙ την απώλεια των
αισθήσεων ∙κανένα βλέμμα, κανένας ήχος, άγγιγμα, γεύση ή
μυρωδιά.Να μη μπορείς να σκεφτείς. Να μη μπορείς
Ν' αγαπήσεις ή να συνδεθείς. Ο μεγάλος ύπνος από τον οποίο
δεν ξύπνησε ποτέ κανείς.
Κι έτσι παραμένει κάτι θολό στην άκρη τού ματιού,
Μια διαρκής ανατριχίλα, που μουδιάζει κάθε παρόρμηση
Να αντισταθείς ∙ να κάνεις κάτι.
Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας μπορεί να μη συμβούν ποτέ.Όμως αυτό θα συμβεί σίγουρα. Κι τούτη η επίγνωση,
Ανάβει μέσα μου μια δυνατή φωτιά, όταν δεν έχω πλάι μου
Ανθρώπους ή ποτό. Το κουράγιο εδώ δεν ωφελεί.
Μόνο τους άλλους βοηθάει Η γενναιότητα δεν θα σε γλιτώσει
Από τον τάφο. Είτε τον αντιμετωπίζεις θαρραλέα,
Είτε κλαψουρίζοντας , ο θάνατος είναι ίδιος.
Το φως αργά δυναμώνει και το δωμάτιο παίρνει σχήμα.
Ο θάνατος στέκει βουβός σαν μια ντουλάπα. Αυτό που ξέρουμε,
( πάντα βέβαια το ξέραμε), δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Ούτε όμως και να το αποδεχτούμε. Ο θάνατος τελικά θα επικρατήσει. Στο μεταξύ τα τηλέφωνα ενεδρεύουν,
Έτοιμα να χτυπήσουν σε κλειστά γραφεία
Και όλος ο αδιάφορος, σύνθετος
Επιχειρηματικός κόσμος αρχίζει να ξυπνά.
Ο ουρανός είναι κάτασπρο σαν πηλός, χωρίς ήλιο.
Η δουλειά περιμένει.
Οι ταχυδρόμοι σαν γιατροί πάνε από σπίτι σε σπίτι.

(μεταφραστική δοκιμή: Νίκος Λάζαρης)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το ποίημα "Aubade" (Εωθινό) δημοσιεύτηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1977 στο χριστουγεννιάτικο τεύχος τού περιοδικού Times Literary Supplement, όταν ο Φίλιπ Λάρκιν (1922-1985) ήταν πενήντα πέντε ετών. Άρχισε να το γράφει τον Απρίλιο τού 1974 και το τελείωσε τον Νοέμβριο τού 1977.Είναι ένα από τα πλέον δημοφιλή ποιήματα, (αν και αδέσποτο) τού σπουδαίου και εξαιρετικά ολιγογράφου Άγγλου ποιητή, ο οποίος δημοσίευσε, όσο ζούσε, μόνο τέσσερις ποιητικές συλλογές. Στις 30 Δεκεμβρίου τού 1978 ο Χάρολντ Πίντερ (που είχε ενθουσιαστεί με το ποίημα) το διάβασε στην τηλεόραση τού ΒΒC. Το "Εωθινό" είναι ένα τραχύ ποίημα για το μέγα γεγονός τού θανάτου. Ο Λάρκιν εκφράζει την επιθανάτια αγωνία του χωρίς εσχατολογικές αυταπάτες, με έναν απίστευτο ρεαλισμό , με πυκνότητα αισθήματος και, βέβαια, με μιαν ασυνήθιστη εκφραστική δύναμη.

Πηγή:http://poihshkaipoihtes.blogspot.com/search/label/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD