Sylvia Plath-ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΚΛΕΙΣΤΟ

Τι θάρρος το στόμα να σφαλίζεις αψηφώντας τα πυρά !
Η σχισμή ρόδινη και σιωπηλή, σκουλήκι που λιάζεται.
Από πίσω μαύροι δίσκοι, οι δίσκοι της οργής
κι η οργή του ουρανού, ο πτυχωτός του εγκέφαλος.
Οι δίσκοι περιστρέφονται, ζητάνε ν' ακουστούν,

φορτωμένοι καθώς είναι με ιστορίες μοιχείας,
μοιχείας, εκμετάλλευσης, εγκατάλειψης, ατιμίας
η βελόνα ταξιδεύει στην αυλακιά,
ασημένιο θηρίο ανάμεσα σε δυο σκοτεινά φαράγγια,
σπουδαίος χειρουργός , που τώρα χτυπάει τατουάζ,

χαράζοντας ξανά και ξανά τις ίδιες μπλε προσβολές,
τα φίδια, τα μωρά, τα βυζιά
πάνω σε γοργόνες και δίποδες καλλονές.
Ο χειρουργός είναι σιωπηλός, δεν μιλά.
Τα χέρια του είναι βουτηγμένα στο θάνατο, τον συναντάει τόσο συχνά.

Έτσι οι δίσκοι του μυαλού περιστρέφονται σαν στόμια κανονιών.
Κι έπειτα υπάρχει κι αυτό το αρχαίο κλαδευτήρι, η γλώσσα,
ακαταπόνητη, μαβιά. Μήπως πρέπει να κοπεί;
Έχει εννιά ουρές, είναι επικίνδυνη.
Και ο αέρας πώς βογκά όταν τον μαστιγώνει.

Όμως όχι, κι η γλώσσα έχει παροπλιστεί
κρέμεται στη βιβλιοθήκη μαζί με τις γκραβούρες της Ρανγκούν
και τα κεφάλια των αλεπούδων, τα κεφάλια των ενυδρίδων, τα κεφάλια των νεκρών λαγών.
Είναι ένα αντικείμενο αξιοθαύμαστο-
πόσα κόκαλα δεν τσάκισε στην ακμή της !

Τι θα γίνει όμως με τα μάτια, τα μάτια, τα μάτια;
Οι καθρέπτες σκοτώνουν και μιλούν, είναι τρομερά δωμάτια
όπου διεξάγονται βασανιστήρια καθώς εσύ ανήμπορος κοιτάς.
Το πρόσωπο που ζούσε μέσα σ' αυτό τον καθρέπτη είναι το πρόσωπο ενός νεκρού.
Μην ανησυχείς για τα μάτια -

μπορεί να είναι λευκά και δειλά, αλλά δεν είναι χαβιέδες,
οι φονικές τους ακτίνες διπλωμένες σαν σημαίες
μιας χώρας τώρα πια λησμονημένης,
μιας επικράτειας περικυκλωμένης από βουνά
χωρίς πόρους άλλους από το πείσμα της.

Σύλβια Πλαθ
μετάφραση: Ελένη Ηλιοπούλου, Κατερίνα Ηλιοπούλου

Από την τελευταία συλλογή της ποιήτριας Ariel.