Έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική
με τον φλογερό ήλιο και τη φεγγαριά
μέσα στην άσπρη φλοκάτη ενός σύννεφου.
Πουλάρια οι λέξεις μου – ποδοβολητό
στο αίμα δάγκωμα στην καρδιά. Πρόσεχε
μην ακουστούν οι χιονοστιβάδες του δάσους
και βγουν τα θηρία από τα σύνορα –
οι λέξεις ακίνητες με το καρφί στο μάτι
στη γλώσσα που είχε νερό
και γύριζε καθώς μύλος στο ποτάμι.
Τα χέρια πιστάγκωνα δεμένα, τ' άλογα φοβούνται
και διαστέλλουν τα μάτια περίτρομα –
έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική
κι ο ψίθυρος των πουλιών σούρουπο
στου ύπνου τα στασίδια.
Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου