Tων συναντήσεων μας την κάθε στιγμή,
γιορτάζαμε σαν ευλογία,
μόνοι εμείς στον κόσμο ολάκερο. Κιʼ από
φτερό πουλιού πιο τολμηρή κι ανάλαφρη ήσουν,
σα παραζάλη στη σκάλα,
πηδούσες τα σκαλιά και
μέσα απʼ την υγρή την πασχαλιά
πήγαινες στη δική σου επικράτεια
Απʼ του καθρέφτη την άλλη την πλευρά.
Σαν έπεφτε όμως η νυχτιά με της ευμένειας
το δώρο οι πύλες άνοιγαν
του θυσιαστηρίου, μεσʼ στο σκοτάδι έλαμπες,
αργά γέρνοντας η γδύμνια,
κι, αποκοιμιόσουν: «Ας είσαι ευλογημένη!» –
έλεγα ξέροντας πως η ευλογία μου
είναι παράτολμη: κοιμόσουν,
και για νʼ αγγίξει τα βλέφαρα της βαθυγάλανης οικουμένης
σέρνονταν από το τραπέζι η πασχαλιά,
και τα βλέφαρα που γαλανάδα άγγιξε
κοιμούνταν ήρεμα, το χέρι ήταν ζεστό.
Κρυστάλλινος ο σφυγμός των ποταμών,
Νεφελώδη τα βουνά, ανήσυχες οι θάλασσες,
Μα συ κρατούσες τη γήινη σφαίρα στην παλάμη σου
κρυστάλλινη, και κοιμόσουν στο θρόνο,
και – Ω δίκαιε Θεέ! – ήσουν δική μου.
Ξύπνησες και ξανάγραψες
το καθημερινό ανθρώπινο λεξικό,
κι η φωνή στο λαρύγγι μισοσβησμένη
γέμισε, και έδωσες στη λέξη
μια νέα έννοια που σήμαινε: Τσάρος.
Κι όλα στο κόσμο μεταμορφώθηκαν, ακόμη
και τα απλά πράγματα – η λεκάνη, – όταν
στεκόταν ανάμεσα μας, σα φρουρός,
το γάργαρο μα και σκληρό νερό.
Μας παρέσυρε άγνωστο που.
Μπροστά μας περνούσαν, σαν οφθαλμαπάτες.
πόλεις χτισμένες από θαύμα θαρρείς,
η μέντα απλώθηκε κάτω απʼ τα πόδια μας
και πουλιά ανταμώναμε στο δρόμο μας,
και από το ποτάμι ψάρια πετάγονταν
Κι ο ουρανός άνοιξε μπροστά στα μάτια μας …
όταν η μοίρα τα ίχνη μας ακολούθησε
σα τρελός με το ξυράφι στο χέρι.
1962
***
Το ποίημα αυτό χρησιμοποίησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, γιος του ποιητή, στη ταινία του «Ο καθρέφτης», 1975
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Πηγή: http://www.poiein.gr/2011/10/01/anoyie-oaneuooee-ie-dhnthoao-ooiaiothoaeo/
............................................................................................................................................
Γιορτάσαμε την κάθε μας στιγμή
Των πρώτων συναντήσεων, σαν αποκάλυψη,
Μόνοι σε ολόκληρο τον κόσμο.Εσύ
Πιο τολμηρή, και ελαφρύτερη από πουλιού φτερούγα,
Στη σκάλα, σαν τον ίλιγγο,
Κατέβαινες πηδώντας το σκαλί και οδηγώντας
Μέσα από την υγρή την πασχαλιά προς το βασίλειό σου,
Προς την αντίστροφη πλευρά του γυάλινου καθρέφτη.
Όταν έπεσε η νύχτα, χάρη δόθηκε
Σε μένα, οι πύλες του βωμού
Ανοίχτηκαν, και στα σκοτάδια
Γύμνια έλαμψε και υπέκυψε αργά,
Και, καθώς ξύπνησα, « Να είσαι ευλογημένη!»,
Είπα και ήξερα, πως η επίκλησή μου
Ήταν παράτολμη: εσύ κοιμόσουνα,
Και η πασχαλιά τεντώθηκε έξω από τον πίνακα ν' αγγίξει
τις βλεφαρίδες σου με το μπλε του σύμπαντος της
Και οι βλεφαρίδες, συγκινημένες απ' το μπλε
Μείνανε ήρεμες, και το χέρι σου ήταν ζεστό.
Και μες στον κρύσταλλο,οι ποταμοί πάλλονταν,
Καπνός έστεφε τους λόφους, οι θάλασσες λαμπύριζαν,
Και εσύ κρατούσες τη σφαίρα την κρυστάλλινη
Μες στην παλάμη σου, και εσύ κοιμόσουνα στον θρόνο,
Και-ακριβοδίκαιε Θεέ!- ήσουν δική μου.
Ξύπνησες και μεταμόρφωσες
Το καθημερινό λεξιλόγιο των ανθρώπων,
Ώσπου η μιλιά ήταν γεμάτη και ξεχείλιζε
Συντριπτική ορμή, και η λέξη «εσύ»
Φανέρωσε τη νέα έννοια της και σήμαινε: κυρίαρχος
Στον κόσμο όλα μεταμορφώθηκαν, ακόμη ακόμη
Και πράγματα μικρά -η λεκάνη, το κανάτι-,όταν
Στάθηκε ανάμεσα σ' εμάς, σαν να 'ταν φύλακας,
Το χωρισμένο και συμπαγές νερό.
Οδηγηθήκαμε, χωρίς να ξέρουμε το πού.
Μπροστά μας ανοίγονταν, σαν οπτασίες,
Οι ως εκ θαύματος χτισμένες πολιτείες,
Η μέντα απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας,
Και πουλιά την ίδια ακολουθούσανε μ' εμάς πορεία,
Και ψάρια πήδαγαν έξω από το νερό σε όλο το ποτάμι κατά μήκος,
Και ο ουρανός μπροστά στα μάτια μας ξεδιπλωνόταν ...
Όταν η μοίρα ακολουθούσε πίσω μας το μονοπάτι,
Σαν μανιακός μ' ένα ξυράφι ανά χείρας.
απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου
Πηγή: http://trenopoiisis.blogspot.com/2011/10/arsenij-tarkovskij.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου