Αυτό το αγόρι
που τρώει σάμαλι στο χαλβατζίδικο της οδού Αθηνάς
είναι ένα αγόρι σας λέω.
Και ας έχει τα μαλλιά του χτενισμένα σαν κορίτσι
κι ας έχει το πουκάμισο ανοιχτό σαν κορίτσι
κι ας διαμαρτύρεται πως έχει τρυφερή φωνή.
Είναι ένα αγόρι.
Τα χέρια του σακατεμένα
κι όμως φοράει ένα μεγάλο πρόστυχο δαχτυλίδι.
Τα χέρια του σακατεμένα
κι όμως φοράει ένα σακατεμένο σκοτεινό ρολόι.
Το παντελόνι του τόσο στενό
έτσι που να προκαλεί.
Μην απορήσετε
όταν το δείτε αγκαζέ με τη χαρβαλωμένη πόρνη
εκεί όπου τελειώνει ο δρόμος ο έρωτας κ' οι προφυλάξεις.
Είναι ένα αγόρι.
Προσέχει το βήμα του προσέχει τη φωνή του
προσέχει τις χειρονομίες και την ματιά του
μα είναι ένα αγόρι σας λέω
και δουλεύει σε μηχανουργείο απο τότε
που τα όνειρα του έγιναν στάχτη σκοτείνιασμα των ματιών του.
Είναι σπουδαίο αγόρι
γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε μέσα του
να σταματάει και να πεθαίνει η ζωή;
Κ΄εμείς του καταθέτουμε στεφάνια σάμπως να ' ναι
κανένας άγνωστος στρατιώτης.
Σπασμένος καιρός, 1957.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου