Προϊόντος του ϕθινοπώρου,
η πλαγιά έγινε ϐαθυκόκκινη
από λανθάνουσες παρουσίες.
εγώ τις λέω θλίψεις,
ϕύλλα παλιών χειραψιών
σ’ ανεμοϐρόχι.
Όχι, δεν είμαι η ανάμνηση,
είμαι το υποκίτρινο που επιμένει.
Αν είναι να ϕυσήξει,
είναι η ώρα,
τώρα που έχει ο μίσχος
την ψευδαίσθηση της αντίστασης
και τα συντελεσμένα
ενδύθηκαν τη μεγαλοπρέπεια
του ενδόξου,
αυτά που μου ’λαχαν.
Πριν επιλέξουμε σέπια
και εκείθεν το χώμα,
ας ϐυθιστούμε στην ωραιότητα
των διασκορπισμένων αισθήσεων.
Βαγγέλης Φίλος
Από το βιβλίο Αλλιώς πώς; Εκδόσεις Γρηγόρη, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου