He was BEAT – the root, the soul of beatific.
JACK KEROUAC On the road
Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές – ο Kerouac διαβαίνει Μουσηγέτης, Διόνυσος, μαζί και Απόλλωνας μες στο στενό του παντελόνι, αξύριστος πολλές φορές και πάντοτε ωραίος, ουδόλως φοβούμενος την παρακμή που τον εξέθρεψε, διότι μες στην ψυχή του και ανάμεσα στα σκέλη του, μιας νέας ακμής το σπέρμα φέρνει.
Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές – φωτοστεφής ο Kerouac διαβαίνει, πίνοντας το νέκταρ της καθημερινής ζωής παντού όπου το βρίσκει, πίνοντας και προσφέροντας το νέκταρ που περισσότερο κι από το Νιαγάρα ρέει, όταν ο πόθος μέσα μας υπερισχύει και ο ευλογημένος άνθρωπος στο «εν τούτω νίκα» του έρωτος ομνύει.
Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές – ο μέγας Τζάκ – για ‘δέστε τον – διαβαίνει, με bus, με τραίνα διασχίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες (Missouri Pacific, Union Pacific, Great Northern Railroad, Rock Island Line) εκεί που ο βίσων έβοσκε και των Ινδιάνων, άλλοτε, σφυρίζανε τα βέλη, με τραίνα κι αυτοκίνητα της τύχης (Dodge, Hudson, Cadillac, Ford – Galaxy, Ford Thunderbird και ακόμη θα πω, με μια συγκίνηση βαθύτερη – μικρή, φτωχιά, γλυκύτατη, προφητική τενεκεδένια Λίζυ) ο μέγας Τζάκ διαβαίνει, απ’ τις ακτές του Ατλαντικού ως τις ακτές του Ειρηνικού, μέσα από πόλεις κι ερημιές (Denver, New York, Los Angeles, Chicago, San Francisco) με καλοσύνες μελιχρές ή όταν μανίζει η θύελλα στην ανοιχτή σαββάνα, μεγάλα ποτάμια δρασκελώντας (Μιζούρι, Ποτόμακ, Σοσκουεχάνα) ο Kerouac διαβαίνει με ένα μαντήλι στο λαιμό, με χαμηλά τη ζώνη του δεμένη, ο ισαπόστολος ποιητής του: «On the Road», ο ποιητής των «Subterraneans», ο μέγας Τζάκ διαβαίνει, με κάτι του William Cody στη θωριά και στα γερά του σκέλη, με τον δικό του τρόπο τραγουδώντας άσματα πλήρη, αδαμικά, άσματα συγγενικά στο βάθος του νοήματός των, με του Walt Whitman τα άσματα που πάντα περιέχουν όλο τον οίστρο της ζωής και την δροσιά της χλόης.
Ναι, ναι, ανοίχτε τα παράθυρα, ανοίχτε τις ψυχές – ο Kerouac διαβαίνει Μουσηγέτης, στη λέξη: «hitchhiking» δίνοντας την πιο ιερή της σημασία, πιστεύοντας εις τον Θεόν με τις αισθήσεις, πίσω του σέρνοντας ένα χορό που την υδρόγειο ζώνει, ένα χορό εφήβων και νεανίδων λυσικόμων, στα ανθεστήρια των πραιριών, στα αναστενάρια των ηδονών, στα αναστενάρια των υπεργείων και υπογείων λαγνουργείων (με bop, με twist, με rock ‘n roll, με τις φωνές των νέγρων), κι έτσι, καθώς διαβαίνει – ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές – από τα έγκατα της γης κι από τα χείλη της νεότητος της Οικουμένης ξεπετιέται και ως την Εδέμ ακούγεται και ως την Εδέμ πηγαίνει, σαν ιαχή και προσευχή, σαν οργασμού που επέρχεται γιγάντιο χτυποκάρδι, μια διάτορος, μια παντάνασσα κραυγή:
«BEAT, BEAT, BEATITUDE AND LOVE AND GLORY!»
Αθήνα, 21-11-1963
Οκτάνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου