Μαρία Λέμεσου-Ρίμες της νύχτας

Φτάνει ως το στόμα ένας θυμός

που τον φοβάμαι

που τον λυπάμαι

θυμός πηγμένος μαυροκίτρινος θολός

βγαίνει απ΄ τα βάθη

ήταν κι  εχάθη

μαύρος και μαύρος ταραγμένος ποταμός.

Πηγμένο αίμα και η μάνα μου  φωνάζει

- που ειν΄ το παιδί μου;

- που ειν΄ το κλωνί μου;

ένας αγροίκος με στολή και γκλομπ μ΄ αρπάζει

στενός ο τόπος

κακό ο τρόπος

κίτρινο απόγευμα η πόλη αλαλάζει

χτυπά το στήθος της

χτυπά το μίσος της

αιμορραγεί ο ουρανός, πάνω μου στάζει.

Ποτέ ξανά, τόσοι ειδικοί για ένα φόνο

σειρά μαχαίρια

κομμένα χέρια

πόσο πουλάς το καουτσούκ; δώσε, πληρώνω

η ελευθερία: ωραία κυρία

 η κύρια μου κατηγορία

πήγα στο χάος μου και δεν το μετανιώνω.