Κυριακή μες στο χειμώνα,
Κυριακή χωρίς φωτιά
και τα κρύα χέρια μόνα
πάνω στ’ άγραφα χαρτιά.
Με τα χέρια στα μαλλιά μου
άσκοπα κοιτάζω μπρός μου:
είναι, τάχα, τα χαρτιά μου
η κατάκτηση του κόσμου;
Κυριακή μές στο χειμώνα
με τις νοσταλγίες του θέρου.
Kρύα χέρια, χέρια μόνα
στ’ ωχρό μέτωπο ενός γέρου.
Αχ, οι δρόμοι είν’ όλοι άδειοι
μα τα μάτια μου είν’ εκεί
και τους βλέπουν ένα βράδυ
καλοκαίρι, Κυριακή. . .
Νοσταλγίες που ζούν μάταια
στ’ αυγουστιάτικο όνειρό των,
τότε που ήτανε τα μάτια
ταχυδρόμοι των ερώτων.
Κυριακή μες στο χειμώνα:
το βιβλίο και το γραφείο
κι η καρδιά μέσα στο σώμα
τάφος σε νεκροταφείο.
Μήτσος Παπανικολάου, Τα Ποιήματα. Αθήνα: Εκδόσεις Προσπέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου