Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σ' όλο τον κόσμο, μα μόνο στους φίλους του. Υπάρχουν άλλα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του, και μόλις τα λέγει στον εαυτό του γι' αυτό στα κρυφά. Και τέλος υπάρχουν κι εκείνα που ο άνθρωπος, φοβάται να τα ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό κι αυτού του είδους τα πράγματα μαζεύονται σε αρκετά μεγάλη ποσότητα σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει. Όσο μάλιστα είναι πιο καθώς πρέπει ο άνθρωπος, τόσο και περισσότερα πρέπει να 'χει απ' αυτά τα πράγματα. Για μένα τουλάχιστον, είναι λίγος καιρός τώρα που απεφάσισα να θυμηθώ μερικές μου περασμένες περιπέτειες, που έως σήμερα τις απέφευγα πάντοτε, με κάποια ανησυχία μάλιστα. Μα τώρα όχι μόνο τις θυμάμαι αλλά και αποφασίζω να τις γράψω ακόμα, ακριβώς γιατί θέλω να δοκιμάσω αν μπορεί να 'ναι κανένας ολότελα ειλικρινής στον εαυτό του και να μην φοβάται την αλήθεια. Μια παρατήρηση σ' αυτό: Ο Χάινε διατείνεται πως οι αληθινές αυτοβιογραφίες είναι σχεδόν αδύνατες και πως ο άνθρωπος λέγει πάντα ψέματα όταν πρόκειται για τον εαυτό του. Κατά τη γνώμη του, ο Ρουσσώ, παραδείγματος χάριν, είπε χωρίς άλλο ψέματα στις εξομολογήσεις του και μάλιστα ξεπίτηδες, από ματαιοδοξία. Είμαι βέβαιος πως ο Χάινε έχει δίκιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως είναι δυνατό καμιά φορά, μόνο όμως από ματαιοδοξία να κατηγορείς τον εαυτό σου για εγκλήματα, και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, τι είδους μάλιστα ματαιοδοξία μπορεί να 'ναι αυτή. Μα ο Χάινε έκρινε έναν άνθρωπο που εξομολογιότανε μπροστά στο κοινό. Εγώ γράφω μόνο για τον εαυτό μου και δηλώνω μια για πάντα, πως αν γράφω σα ν' απευθύνομαι στους αναγνώστες, το κάνω γιατί έτσι γράφω πιο εύκολα. Είμ' ένας τύπος μόνο, ένας απλός τύπος. Όσο για αναγνώστες, δε θα 'χω ποτέ. Το έχω πια δηλώσει...
Μετάφραση: Γ. Σημηριώτης
ΑΘΗΝΑ 1979
Εκδόσεις Δ. Κοροντζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου