Μαρία Λαΐνά - Πέντε ποιήματα

ΕΝΤΟΜΑ 

Εκείνη τη χρονιά
 λύγισαν τα κλαδιά μου ως το χώμα
 έτοιμος πάντα για αδιάκοπη βροχή ο ουρανός 
μου κι ο κήπος για φωνές εντόμων μακρινές 
     και λυπημένες.
 Δεν άκουγα τραγούδια τότε 
όσα φεγγάρια μόνο 
θέλησαν μόνα τους να πέσουν στο πηγάδι. 

  Ό,τι κι αν λέω όμως 
υπήρχε ακόμη αγάπη μέσα μου
 και της αγάπης η απόλαυση
 ακόμη. 
Ναι, θυμάμαι τις ευτυχισμένες μέρες
 και τον καιρό της κάθε μέρας. 

ΠΡΑΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ

Ο χειρότερος εφιάλτης είπε 
φαντάσου, είπε, να μάθεις ξαφνικά 
εκεί που κάθεσαι, να μάθεις
 να σου πουν δηλαδή αυτοί οι καριόληδες
 ότι οι πιο πολύτιμες στιγμές σου
 τα μέρη και οι άνθρωποι
 δεν έχουν φύγει 
ούτε πεθάνει 
αλλά, χειρότερα, 
δεν έχουν υπάρξει ποτέ
 κόλαση, είπε 
αυτό είναι κόλαση· 
αλλά και τώρα πάλι βλέπω πράματα ανύπαρκτα
 εκεί που κάθομαι τα βλέπω, καταλαβαίνεις;
 πέφτω στον πειρασμό να φαντάζομαι. 
Τι βλέπεις; είπα, πες μου κάτι ανύπαρκτο
    που βλέπεις 
νά είπε, έναν τάρανδο
 να κατεβαίνει τον δρόμο 
και περασμένο στο αυτί του ένα σκουλαρίκι 
α, είπα, εντάξει, 
αυτό υπάρχει!   

  

ΤΙ ΚΡΙΜΑ

Ο ρεμβασμός μου έχει χαθεί
κι οι λεπτεπίλεπτες αισθήσεις.
Σ’ άλλα παλιότερα φθινόπωρα
κυλούσε μέσα στη βροχή και την ομίχλη
νωχελικά και μάλιστα
με κάποια αβροφροσύνη
προς τους άλλους.
Τώρα πια όχι·
τώρα, η θλίψη και ο πόνος
με κάνουν άξεστη
προτού καν γράψω δύο λέξεις.
Τι κρίμα
ο καιρός μου πέρασε
πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο.

 

ΜΙΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ

Απλώς μια φθινοπωρινή ημέρα
δίχως βροχή
και δίχως άνεμο·
ο κήπος μου φέτος δεν θα έχει λουλούδια
ούτε στην άκρη του λιμνούλα με χρυσόψαρα
άθελά μου θυμάμαι
ανώφελα χρόνια
ακόμη μία φορά
η τύχη μού χαμογελάει·
η μοναξιά που ονειρεύτηκα στα νιάτα μου
θ' ανοίξει το μπουκάλι το κρασί
και θα μ’ ανάψει το τσιγάρο.

ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΟΠΑΝΟΣ

Μην είσαι κόπανος, του είπα
στραβώθηκες;
χιονίζει με τα όλα του
κι αυτός σαν να μην τρέχει τίποτα·

ανεβαίνει με κόκκινα χέρια
το μάγουλό του άσπρισε
φωτίζει
τον κοκαλιάρικο δείχτη του χεριού του·
αν πέσει τώρα θα τον τρέχουμε
κι αυτός ανεβαίνει, ρε πούστη μου
σαν να μη βλέπει τη χιονοστιβάδα, είπα
γιατί ο καημός του ανθρώπου, είπε
είναι πιο δυνατός
απ’ τον καημό της φύσης
γι’ αυτό, μου είπε
θα πέσει σαν αστέρι.

Μαρία Λαϊνά, Ό,τι έγινε (άνθρωποι και φαντάσματα). Εκδόσεις Πατάκη, Δεκέμβριος 2020.