Για να διατηρηθεί η υγεία κάθομαι στ’ ανοιχτά παράθυρα,
κοιτώ με σεβασμό τον ουρανό, σχολιάζω σεμνά το φεγγάρι,
κάθομαι στ’ ανοιχτά παράθυρα με το πουκάμισό μου,
κι αφήνω τη συγκοινωνία να περνά, τα σήματα να λάμπουν,
τις μηχανές να δουλεύουν, τις χάλκινες μπάντες να συνεχίζουν τον ρυθμό,
γιατί η υγεία πρέπει να προστατευτεί.
Καθώς σκέφτομαι τον θάνατο, κάθομαι και κοιτώ το πάρκο
όπου παιδιά παίζουν μέσα σ’ όλη τους την αθωότητα,
και γυναίκες πάνω στο άτακτο χορτάρι
απορροφούν τον καθημερινό ήλιο.
Η γλυκιά προάστια μουσική από εκατό πρασιές
έρχεται τρυφερά στ’ αυτιά μου. Οι Άγγλοι θεριστές θερίζουν και θερίζουν.
Βλέπω τα ζευγάρια που περπατούν αγκαλιασμένα,
παρατηρώ τα χαμόγελά τους,
γλυκές προσκλήσεις και εφευρέσεις,
βλέπω να δανείζουν εικονογράφηση αγάπης
χειρονομώντας και μορφάζοντας.
Τους κοιτώ με ενδιαφέρον, ανακαλύπτω κάτω απ’ τα γέλια
τι υπάρχει για θλίψη, μια αόριστη σύγχυση
για πράγματα που δεν γυρνούν σωστά.
Κάθομαι στ’ ανοιχτά παράθυρα με το πουκάμισό μου.
Παρατηρώ, σαν κάποιος Ιεχωβάς της Δύσης
τι περνά, για να διατηρηθεί η υγεία.
μετάφραση: Βίκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου
Πηγές: https://itzikas.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου