Όλγα Βότση-Τρία Ποιήματα

 

ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ

Άφησέ τα να πέσουν σιγά - σιγά

τα φτερά, τα φορέματα, τα στολίδια,

τη ζέστα που μάζευες μια ζωή,

το μεγάλο φόβο

που έχτιζε γύρω σου τείχη.

Παράδωσε το κορμί σου γυμνό

στον άγνωστο άνεμο,

που φυσά απ' τ' αόρατα σταυροδρόμια του κόσμου,

που βγαίνει απ' άλλες σπηλιές μουσικής.

Είναι πια καιρός μ' άλλο ψωμί να χορτάσεις,

στο μαχαίρι της γύμνιας σου να ματώσεις,

ένα παιγνίδι να νιώσεις πως είσαι

στα μεγάλα αόρατα δάχτυλα,

που παίζουν μαζί μας και δεν το νιώθουμε.

Και πρέπει ν' ανοίξουν στη νύχτα πόρτες με βία,

να σκιστούνε παραπετάσματα ξαφνικά,

για να δούμε

σε τι βάραθρο τρομερό

σα νυχτερίδες κρεμόμαστε.

*

ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ

Κάτι πρέπει πάντα ν' αλλάξει,

Ας είναι από σεισμό μυστικό,

ας είναι απ' του φίλου ή του εχθρού σου το χέρι.

Από κάπου πρέπει να εισχωρούν

του αγνώστου οι πτυχές,

για να μεγαλώσουν τα σύνορά σου,

για να έχεις μάτια τη νύχτα να βλέπεις,

για να τολμάς

στης ψυχής σου τη δίνη τη σκοτεινή

βλέμμα σταθερό να καρφώνεις.

Λικνίσου στο σάλεμα,

λικνίσου στην αλλαγή.

Πίσω από τα σκοτάδια τα φοβερά

πολλές φορές θεοί κατοικούνε

που περιμέναν να σε λυτρώσουν

που περιμέναν

πιο πάνω απ' του εαυτού σου το κατώφλι να σ' οδηγήσουν.

*

ΞΑΓΡΥΠΝΙΑ

Εκεί, ξαγρυπνά η ψυχή

στους θάμνους, στο φόβο, στα νυχτωμένα νερά,

στο πρώτο φως σαν τον κορυδαλλό να ξυπνήσει·

εκεί, έχει κουλουριάσει το σώμα της η ζωή,

στου ρόδου της το μπουμπούκι καρτερώντας ν' αναστηθεί:

εκεί που τ' άσωτο περπάτημα έχει γίνει σκοπός,

που τα κουρασμένα πόδια δε σταματήσαν ποτέ,

που τ' αποσταμένα χέρια να σκάβουν δε σταματήσαν ποτέ.

Εκεί, των φτερών το μεγάλωμα ακούει στο σκοτάδι η ψυχή:

εκεί που έχει η σάρκα σκιστεί και πονά,

εκεί που τρέμει αβοήθητη της ύπαρξης η φωνή.