Ηλίας Κωνσταντίνου-Παραμύθι

Στην αρχή, λέει, έκαμε τη γη τον ήλιο το φεγγάρι
Τώρα, λέει, χτυπά τη γη, άγρια
μ' έναν ήχο σκοτεινό που φτύνει μαλλιά
σαν λουλούδι
– όμως, αφρίζουν τα χώματα, γίνονται νερό,
η θάλασσα κρατά ανάστροφο ντουφέκι
ανελέητα χτυπά τη ρευστή γη – αλλά
άλλα δόντια δεν έχει το χώμα να κοπούν
με μανία αναπνέει καταπίνει τον ήλιο. Κοίτα!
Ξέρω ότι τα άσπρα μαλλιά ήταν καμένα φύλλα κάποτε
κλειστά σε μιαν αποθήκη
φρουρός, το ουράνιο τόξο
με δόντια κοφτερά πεινασμένα.
Τώρα, κάθε φορά που τελειώνουν τα νερά
ο ήλιος κατρακυλά λιγοθυμά στα χέρια μου. Εγώ
θα πω στα παιδιά να μην τον κλοτσούν
θα καούν.
Εγώ – τα θέλω να σκοτώνουν
με στοργή ατόφια καθαρή.

Γερνούν. Τα παιδιά πριν γεννηθούν γερνούν.
Τσαλακώνονται στα πρόσωπά τους
τα γόνατά τους σβήνουν
γονατούν, έτσι πολεμούν γονατιστά και πεθαίνουν.
Η γη ξαναγεννά τα μαλλιά τους σαν χόρτα.
Αν μπορούσε θα τα 'φτυνε
θα τα φώναζε «αλυσίδα-φυλακή-χρήμα»


Ποιος θα δέσει τα μαλλιά σχοινί – να πάει πού;
Δεν λέει όμως είν' εύκολο βαθύ.
Έχουν μεγάλη σημασία τα δάχτυλα των ποδιών.
Πιο μεγάλη απ' τους αμέτρητους συνδυασμούς
της σπασμένης αλφαβήτας.
Να αναστηθούν τα παιδιά – άφοβα αθώα δυνατά παιδιά
να πατούν τα πόδια παιδιά – να το ξέρουν.

Ηλίας Κωνσταντίνου (1957-1995)

Σκόρπια ποιήματα

Πηγή:https://www.culturebook.gr/kritiki-parousiasi/mia-poihsi-anypotachti-poihmata-ilias-konstantinou.html?fbclid=IwAR2tUEfLx9OiY7SY2f0h3nPu2pz8WGWHSMlwoo-VvpHT1oRkUrwjod8BFeA