Κώστας Τριπολίτης-Δύο Ποιήματα

Μεσάνυχτα απλής ειρωνείας

Όσοι κοιμούνται καλώς κοιμούνται.

Κι όσοι ξαγρυπνούν καλώς πράττουν.
Ούτε η μία ούτε η άλλη κατηγορία
αποτέλεσαν ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα
σε αντίθεση
με όσους κοιμούνται όρθιοι
και όσους ξύπνιοι και αλαφιασμένοι
κοιμούνται.
Τυχοδιώκτες των ονείρων οι πρώτοι
λιποτάκτες του εφιάλτη οι δεύτεροι.

Όλα συνηθίζονται.
Το κρύο, η ζέστη, η πείνα, η δίψα.
Ο θάνατος, ο πόνος, η απουσία, η ματαίωση.
Η ευτέλεια, η ταπείνωση, συνηθίζονται.
Και η αρρώστια κι ο φόβος και η εγκατάλειψη
ακόμα και η συνήθεια του να συνηθίζεις
όσα αρνείσαι και μάχεσαι και αποστρέφεσαι
συνηθίζονται.
Δεν είναι παιδί της υπομονής ο άνθρωπος.
Γόνος της συνήθειας είναι. Μια καταβολάδα ήττας.

Όποιος μιλά για τύχη
αποθέτει το παρελθόν του στη σύμπτωση
και το μέλλον του στη συγκυρία.
Όποιος μιλά για αναγκαιότητα
εγκαταλείπει το παρελθόν του στη θεία πρόνοια
και το μέλλον του στη μοίρα.
Όσοι αρνούνται και τις δύο εκδοχές ύπαρξης

γίνονται απολογητές της στατιστικής
και θιασώτες της μηδενικής ανοχής.
Για όλους και για όλα.

Όλα από τη γλώσσα ξεκινάνε.
Αλλά και τα χειρότερα καταλήγουν εκεί.
Ιδίως αν συνηθίζεις να την βγάζεις έξω.

Ο εγωισμός
δεν είναι τίποτε άλλο
εκτός από το αναγκαίο απόθεμα
κοινωνικής αναισθησίας
που δανείζεις στους άλλους
προκειμένου να σε ποδοπατήσουν
ανηλεώς.

Κανείς δεν σ’ αγαπάει τόσο όσο ο εαυτός σου
γι αυτό και κανείς δεν θα σε σώσει απ’ αυτόν.

Δεν είναι ανάγκη
να γίνεις και τελείως ζώο για να επιβιώσεις.
Μπορείς και ερπετό.

Όλες οι αποδείξεις έρωτος είναι αξιόπιστες
όταν έχει πάψει πλέον να υπάρχει.

Όποιος αγαπά από απόσταση
κάνει καριέρα ως ελεύθερος σκοπευτής
του εαυτού του.

Τα ζώα που σ’ αγάπησαν
δεν ήταν κατ’ ανάγκην κατοικίδια.
Της δικής σου ζούγκλας ήταν.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις στο ακέραιο
την ευθύνη για όλες τις ανεύθυνες πράξεις σου

Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία
αρκεί να τη στερούν από τους άλλους

Απελπισμένοι υπάρχουν πολλοί
και οι περισσότεροι ζητούν έναν παρηγορητή
έναν συμπαραστάτη, έναν συμπάσχοντα, έναν σύντροφο.
Οι πιο απελπισμένοι όμως έναν συνεταίρο.

Τα Αποφόρια

Τα αποφόρια μου

ράκη της ευτυχίας σας,
σπαράγματα της γοητείας σας.
Με τι υφάσματα να ποιήσω
τις σημαίες της δόξας σας.
Με ποιες λινάτσες
το λάβαρο της ήττας μου.
Είμαι παρών

για να μην είμαι

Πηγή:https://boulgarim.wordpress.com/2009/06/21/%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%85%CF%87%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80/