Οδυσσέας Ελύτης-Έρως και ψυχή

 Οδυσσέας Ελύτης

"Έρως και ψυχή"

Άγρια μαύρη θάλασσα χτυπιέται πάνω μου

Η ζωή των άλλων. Οτιδήποτε μέσα στη νύχτα ισχυρίζεσαι

Ο Θεός το μεταβάλλει. Ελαφρά πάνε τα σπίτια

Μερικά φτάνουν κι ώς την προκυμαία μ’ αναμμένα φώτα

Η ψυχή πηγαίνει (λένε) των αποθαμένων

Α τί να ’σαι που σε λεν «ψυχή» αλλά που μήτε αέρας

Έσωσε ύλη να σου δώσει μήτε χνούδι ποτέ

Στο πέρασμα να σου αποσπάσει

Τί βάλσαμο ή τί δηλητήριο χύνεις έτσι που

Σε καιρούς παλιούς η ευγενική Διοτίμα

Νοερά τραγουδώντας έφτασε να μεταβάλει

Το νου του ανθρώπου και τον ρου στης Σουαβίας τα ύδατα *

Ώστε κείνοι που αγαπιούνται να ’ναι κι εδώ κι εκεί

Των δύο αστέρων και του ενός μονάχα πεπρωμένου

Ανύποπτη μοιάζει να είναι αν και δεν είναι

Η γη. Χορτάτη από διαμάντια και άνθρακες

Όμως ξέρει να ομιλεί κι από κει που η αλήθεια εκβάλλει

Με κρουστά υποχθόνια ή πηγές μεγάλης καθαρότητας

Έρχεται να σ’ το επιβεβαιώσει. Ποιό; Τί;

Το μόνο που ισχυρίζεσαι κι ο Θεός δεν μεταβάλλει

Κείνο το κάτι ανεξακρίβωτο που υπάρχει

Παρ’ όλα αυτά μέσα στο Μάταιο και στο Τίποτα.

*Επειδή από τέκνο του Διός εκείνος

Μες στης Άρπυιας τις αρπάγες πάλευε

Κι ευλαβέστατα υπογραφόταν: Scardanelli.

Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας 1991 σελ.11-12, 3η έκδοση 1992, Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ