Δεν είνε να χαρώ στον κόσμο άλλο
τίποτα πια. Τα χέρια σου βαριά
γεμάτα και μου τάδιασες Ζωή.
Τα δέχτηκα, δε διάλεξα μεγάλο,
μικρό, ήταν χώρια, ήταν μαζί.
Μα κάτι που κρυφά μου τώχες τάξει
κάποτε σπλαχνική, πονετικιά
σε μένα, τη μια ωραία και χωριστή
στράτα για να με βρη πούχες χαράξει
σ' αυτό μόνο δε φάνηκες πιστή.
Ω δεν μπορεί, κι' αυτό θα μου το δώσης
μον' το κρατάς ως που να ξεγνοιαστώ
και να με βρη σαν άξαφνη χαρά.
- Τη περηφάνεια μου μην ταπεινώσης
κύττα, μη μου λερώσης τα φτερά.
(ημιτελές)
Ανέκδοτα ποιήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου