Ο εθνικισμός, που είναι ιδεολογία, δεν πρέπει να συγχέεται με τον πατριωτισμό, που είναι έννοια πολύ πραχτική και χρήσιμη. Η πατρίδα είναι άθροισμα αναγκαίων για την επιβίωσή μας πραγμάτων, μορφωμάτων και σχέσεων. Η πατρίδα είναι άθροισμα οικοπέδων, οικιών, καταστημάτων, εκκλησιών, σχολείων. Τραπεζών, δρόμων, πάρκων, δασών, θάλασσών, βουνών, νεκροταφείων που περιέχουν τα οστά των πατέρων, βιβλιοθηκών που περιέχουν τη μνήμη των προγόνων, αγαλμάτων που σχετίζονται με την πολιτική, τη στρατιωτική και την πνευματική ιστορία ενός τόπου, σωματείων που φροντίζουν για τα συμφέροντά μας ως εργαζομένων, που συχνά είναι παντελώς άσχετα με τα λεγάμενα «εθνικά συμφέροντα» (πολύ λίγη σημασία έχει αν αυτός που σε εκμεταλλεύεται είναι ομοεθνής, ή αλλοεθνής), οργανώσεων που οργανώνουν παντοιοτρόπως τον βίο μας και, τέλος, κομμάτων που φροντίζουν για την καλή λειτουργία του κράτους. Που όταν είναι μονοεθνικό ονομάζεται εθνικό κράτος ή κράτος-έθνος, ενώ όταν είναι πολυεθνικό φέρει τον διευκρινιστικό προσδιορισμό «ένωση» (π.χ. Σοβιετική Ένωση), ή «ενωμένο» (π.χ. Ενωμένες Πολιτείες, Ενωμένο Βασίλειο). Υπάρχουν πολλές μορφές κράτους ανάμεσα στις οποίες η πιο ενδιαφέρουσα ίσως είναι η μορφή του καντονιακού κράτους, που συγκροτείται με βάση τη γεωλογική διαμόρφωση του εδάφους. Τέτοιο κράτος είχε κατά νου να φτιάξει στην Ελλάδα, την εξαιρετικά προσφερόμενη προς τούτο, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ένας ειδικός στην καντονιακή διοικητική οργάνωση ενός τόπου. Άλλωστε, είχε δουλέψει πάνω στο καντονιακό σύστημα διοίκησης στην Ελβετία, ένα τριεθνικό κράτος του οποίου οι τρεις εθνότητες, μοιρασμένες σε τρία εθνικά διαμερίσματα, συνυπάρχουν με τον πιο αρμονικό τρόπο.
Ο σπουδαίος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έντιμος και συνεπής υποστηριχτής του Καποδίστρια, εί¬χε προτείνει πολύ έγκαιρα, όσο ο Αγώνας συνεχιζόταν με τη στενή και αδερφική συνεργασία των Ελλήνων και των Αρβανιτών, τη δημιουργία δίθρησκου (ορθόδοξου και μουσουλμάνικου) και δίγλωσσου (ελληνόγλωσσου και αρβανιτόγλωσσου) κράτους. Αλλά ο Τζωρτζ Κάνινγκ έκρινε πως η θρησκευτική και η γλωσσική ομοιογενοποίηση της γεωγραφικής περιοχής που λέγεται Ελλάδα συμφέρει στην Αγγλία. Άλλο να ελέγχεις μια θρησκευτικά και γλωσσικά ενιαία περιοχή και άλλο ένα σωρό καντόνια, που άλλα θα μιλούν ελληνικά, άλλα αρβανίτικα, άλλα θα είναι ορθόδοξα και άλλα μουσουλμανικά. Δικαίως, λοιπόν, τιμήσαμε τριπλά τον τότε Άγγλο πρωθυπουργό Τζωρτζ Κάνινγκ, τον δημιουργό του νεοελληνικού κράτους: με μια πλατεία, με ένα άγαλμα εντός της πλατείας και με έναν δρόμο κοντά στην πλατεία. Η πλατεία Κάνινγκος είναι η καρδιά και η ψυχή της «ανεξάρτητης και υπερήφανης Ελλάδας». Να πούμε με την ευκαιρία, μια και μιλούμε για πλατείες, πως η πλατεία Ομονοίας είναι σήμερα η καρδιά και η ψυχή της Ρωμιοσύνης, δηλαδή των πανβαλκανίων ορθοδόξων χωρικών, ενώ η πλατεία Συντάγματος παραμένει πάντα η καρδιά και η ψυχή της κομπραδόρικης Ελλάδας, της κυρίως ειπείν Ελλάδας, δηλαδή της Ελλάδας των επαγγελματιών Ελλήνων. Αυτών που γνωρίζουν πως όσο πιο συχνά φωνάζεις «ζήτω η Ελλάς» τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να γίνεις καθηγητής στο πανεπιστήμιο, μέλος της Ακαδημίας των (θνητών) Αθανάτων, ή έστω δημόσιος υπάλληλος τεμπέλης μεν, όμως εθνικά σκεπτόμενος, ακόμα και στην περίπτωση που δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς καν, ούτε εθνικά, ούτε αντεθνικά, ούτε τίποτα, για τον απλό λόγο πως είσαι βλαξ. Στην Ελλάδα, η ανάμικτη με κακοήθεια βλακεία ονομάζεται εθνικοφροσύνη.
Ευτυχώς που τη δεκαετία του 1850 ο εθνικός μας ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος «απέδειξε» πως η κατ’ ανάγκην πολυεθνική, όπως κάθε αυτοκρατορία, Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν ελληνική, κι έτσι αποκαταστάθηκε η ιστορική αφήγηση και έγινε δυνατή η σύνδεση της ιστορίας των Αρχαιοελλήνων με την ιστορία των Νεοελλήνων. Που, όμως, έχουν τόση σχέση με τους αρχαίους Έλληνες, όση και ο Πλεύρης με τον Θουκυδίδη, ή η Δήμητρα με την Ασπασία. Ξανά ευτυχώς, που ένας άλλος «εθνικός», ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς δημιούργησε το 1897 τον όρο «εθνική ψυχή». Εύκολα επισημαίνει κανείς τη σχέση της ελληνικής ψυχής με τη χριστιανική ψυχή, αυτή που ζει μετά θάνατον, κτλ. Κι έτσι, μέσα από έναν καλό ποιητή προκύπτει η δυνατότητα για να εμφανιστεί αργότερα ένα κακό πατριωτικό ασμάτιο υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Που, ωστόσο, λέει με τον τρόπο του μια συναρπαστική αλήθεια: οι νεκροί όντως δεν πεθαίνουν.
Ο Αργύρης Εφταλιώτης, το πρωτοπαλίκαρο του δημοτικισμού, που μόνο η λαϊκίσπκη προκατάληψή μας, μας απαγορεύει να πούμε πόσο βαθιά συντηρητικός υπήρξε συχνά σαν κίνημα ενταγμένο στο ευρύτερο κίνημα του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, υποπτευόμενος πως ο παλαμικός όρος «εθνική ψυχή» έχει κάτι το μεταφυσικό, τον παραλλάσσει και έτσι προκύπτει ο «εθνικός χρωματισμός». Δηλαδή κάτι που το πιάνει εύκολα το μάτι σου πάνω στον Έλληνα κι έτσι μπορείς να καταλάβεις αμέσως πως είναι Έλληνας και όχι, ας πούμε, Τούρκος, ή Αρβανίτης – Θεός φυλάξοι! Πώς καταλαβαίνεις πως ο Άγιος είναι Άγιος από το φωτοστέφανο της αγιογραφίας; Έτσι καταλαβαίνεις και τον Έλληνα απ’ το αγλάισμα της κούτρας του, έχει δεν έχει μυαλό μέσα της. Το αρχαίο DNA μεταστοιχειώνεται και εκπέμπει ενέργεια πυρηνικής τάξεως.
Θα χρειαστούν τριάντα χρόνια από τη μεγάλη βυζαντινή ανακάλυψη του Παπαρρηγόπουλου για να γραφτεί η πρώτη ελληνική σχολική ιστορία. Μέχρι τότε κάθε δάσκαλος δίδασκε την ελληνική ιστορία κατά πώς τον βόλευε και οι περισσότεροι απέφευγαν να τη διδάξουν, γιατί δεν ήξεραν τι θα έπρεπε να διδάξουν. Όμως, από το 1882 και μετά δια νόμου ο δάσκαλος οφείλει να διδάσκει ελληνική ιστορία κατά πώς την καταλαβαίνει ο εθνικός μας ιστορικός. Σημειώστε πως δε θα βρείτε πουθενά στον κόσμο μια εθνική ιστορία που να περιλαμβάνει μέσα της την πολιτική και τη στρατιωτική ιστορία ενός τόπου. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει μια «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους». Όμως, αν ήταν όντως εθνική η εν λόγω ιστορία, θα έπρεπε να είναι ιστορία μόνο του ελληνικού πολιτισμού. Διότι το έθνος είναι μόνο πολιτιστική έννοια. Εμείς όμως τη μετατρέψαμε σε πολιτική προκειμένου να δημιουργήσουμε ομοιογενές ελληνικό έθνος μέσα από μια άλλης τάξεως ομοιογένεια, φυσιολογική αυτή, που λέγεται ρωμιοσύνη. Λέγε λέγε για το ελληνικό έθνος ενδέχεται και να προκύψει κάποτε, φαίνεται να σκέφτονται αυτοί που δεν αποφάσισαν ακόμα αν είναι Ρωμιοί ή Έλληνες. Η εθνογένεση όμως είναι μια πολύ αργή διαδικασία που δεν πρέπει να ανακόπτεται. Σωστά το κατάλαβε ο Παπαρρηγόπουλος, που δούλεψε φιλότιμα για να αποδείξει την ύπαρξη συνέχειας στην ελληνική ιστορία από την εποχή του Ομήρου μέχρι τη δική του και κατά προέκταση μέχρι την εποχή του Ανδρ. Παπανδρέου και του Κων. Μητσοτάκη, δύο κατ’ ευθείαν απογόνων του Περικλή, τρομάρα τους.
Το ξαναλέμε γιατί είναι βασικό: Άλλο Ρωμιός και άλλο Έλληνας. Ρωμιοί λέγονται όλοι οι ορθόδοξοι Βαλκάνιοι και όχι μόνο οι Έλληνες. Συνεπώς, αν ισχύει η εξίσωση «πας Έλλην, ορθόδοξος», τότε κατ’ ανάγκην ισχύει και η εξίσωση «πας Έλλην, Ρωμιός». Δηλαδή ίδιος κι όμοιος με τον Σέρβο ορθόδοξο, τον Σκοπιανό ορθόδοξο, τον Βούλγαρο ορθόδοξο, τον Ρουμάνο ορθόδοξο. Μελετήστε προσεκτικά τον πανβαλκανιστή Ρωμιό, Ρήγα Φεραίο. Έχει να σας μάθει πολλά. Η ορθοδοξία, λοιπόν, είναι η ειδοποιός διαφορά της ρωμιοσύνης.
Το κράτος είναι νομική και όχι πολιτιστική ή εθνική έννοια. Άρα η εξουσία, που είναι το κράτος, μπορεί να αποφασίζει και να διατάσσει περί έθνους κατά πώς το βολεύει εκάστοτε. Αφού, λοιπόν, προκύψει το νεοελληνικό κράτος χάρη στον Κάνινγκ, που θα στηρίξει τους ευφυέστατους χειρισμούς του στην απαίτηση των Νεοελλήνων Ρωμιών για ανεξαρτησία, θα προκύψει στη συνέχεια ο Παπαρρηγόπουλος, που χάρη στην υιοθέτηση από μέρους του της μεθόδου της λεγάμενης Γερμανικής Ρομαντικής Ιστοριογραφικής Σχολής, που δεν πολυσκοτίζεται για τα ντοκουμέντα και τις αποδείξεις, θα επιχειρήσει να δώσει σ’ αυτό το κράτος ελληνικό γενικώς και όχι συγκεκριμένα νεοελληνικό εθνικό περιεχόμενο. Τέλος, το ισχυροποιημένο χάρη στη δουλειά του Παπαρρηγόπουλου νέο ελληνικό κράτος επιβάλλει δια νόμου το εθνικό φρόνημα, κάτι δηλαδή που μόνο οι αργές κοινωνικές διεργασίες θα μπορούσαν να οό κάνουν χωρίς καταναγκασμό.
Δυστυχώς όμως και για τον Παπαρρηγόπουλο και για τους αγωνιούντες διαμορφωτές της ελληνικής εθνικής συνείδησης, που διαφέρει από τη νεοελληνική, δηλαδή τη ρωμέικη, η ελληνική ιστορία μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση είχε αποφασίσει άλλως πως για το σπουδαίο λαό που ονομάζονταν Έλληνες. Αρχαίοι, φυσικά, γιατί εμείς οι Νεοέλληνες είμαστε Ρωμιοί, δηλαδή Βαλκάνιοι ορθόδοξοι. Όχι Έλληνες, Νεοέλληνες. Άλλωστε, όταν οι ξένοι μελετητές λεν Έλληνες εννοούν πάντα τους αρχαίους Έλληνες. Εμείς οι Νεοέλληνες, γι’ αυτούς είμαστε απλώς Γκρηκ, δηλαδή κάτοικοι της Γραικίας, όπως λεγόταν η γεωγραφική περιοχή της Ελλάδας πριν προκύψει το όνομα Ελλάδα.
Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα κανείς δεν ήξερε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο τι ήταν από εθνοκαταγωγικής απόψεως. Μάλιστα οι Ρουμελιώτες, οι κατ’ εξοχήν Ρωμιοί (το λέει και τ’ όνομά τους) ονόμαζαν τους Φράγκους κατακτητές της Ελλάδας, Γελένους. Δηλαδή Έλληνες! Πίστευαν πως οι Φράγκοι είχαν έρθει στην Ελλάδα για να βρουν τους προγόνους τους! Τους έβλεπαν να ψαχουλεύουν στα αρχαία ερείπια και να αρπάζουν ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν και τους πέρασαν για Έλληνες που ψάχνουν για τους προγόνους τους!
Μέσα σ’ αυτό το εθνοελληνικό μπάχαλο εμφανίζεται στο τέλος του 19ου αιώνα ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος, που πρώτος μιλάει για «εθνική σχιζοφρένεια»: Είμαστε Έλληνες ή Ρωμιοί; ρωτάει ο Ζαμπέλιος. Και Έλληνες και Ρωμιοί, απαντάει ο ίδιος. Και το πρόβλημα του σχισίματος των φρενών λύνεται απλά με τον παρανοϊκά σύνθετο ζαμπελικό όρο «ελληνοχριστιανισμός», που έμελε να γίνει διάσημος και που επέπρωτο να τον δοξάσει η χούντα. Επιτέλους, ο θεός των Ελλήνων, που περιφέρεται στα ουράνια με ελληνικό διαβατήριο, κάνει το θαύμα του χρησιμοποιώντας σαν όργανο τον ουρανοκατέβατο Ζαμπέλιο.
Αλλά φαίνεται πως ο Θεός των Ελλήνων, που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Δία, άρχισε να δυσκολεύεται πολύ όσον αφορά τη θαυματοποιητική του ικανότητα από τότε που μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη και μας έβαλαν τα δυο πόδια, το ελληνικό και το ρωμέικο, σ’ ένα ευρωπαϊκό παπούτσι, και τα δυο μυαλά, το ελληνικό και το ρωμέικο, σε ένα κρανίο. Κι έτσι, η σχιζοφρένεια συνεχίζεται μεν, αλλά με διαφορετικά σχιζοφρενικό τρόπο. Τη διαφορετικότητα θα σας την υποδείξει με τυπικά νεοζαμπελικό τρόπο ο κ. Ζουράρις. Είναι αυτός που κουβαλάει δυο μυαλά στη συσκευασία του ενός, εντός της κρανιακής κάψας. Ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου του περιέχει τους Πατέρες της Εκκλησίας και ο αριστερός τον Θουκυδίδη. Ο ελληνοχριστιανισμός τώρα είναι ένα δίκροκο αυγό. Δυστυχώς κλούβιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου