Τάκης Βαρβιτσιώτης-Ποιήματα

 Το γαλάζιο λιβάδι

Θα 'μαστε μόνοι εγώ κι εσύ

Και δε θα υπάρχουν πια

Ούτε αποχωρισμοί ούτε αναχωρήσεις

Ούτε μέρα ούτε νύχτα

Και θα 'χει τόσο κάποια λάμψη απεριόριστη απλωθεί

Πάνω στα πρόσωπά μας

Που θα ελευθερωθούν τα βλέφαρα απ' τον γύψο

Θα προχωρήσουμε μαζί στην όχθη του φωτός
Και τα δικά σου βήματα θ' απορροφήσουν τα δικά μου
Μια σκουριασμένη αξίνα κι ένα φτυάρι θα 'ναι πάντα εκεί
Να μου θυμίζουνε το τρομερό εκείνο απόγευμα μιας Κυριακής
Θα περπατήσουμε μαζί σ' ένα γαλάζιο λιβάδι
Κι από τους λόφους θ' αναβλύζει
Κάποιο ανάκουστο τραγούδι
Που ποτέ δε θα τελειώσει

Από τη συλλογή Η μεταμόρφωση (1971)

 Μονάχα με την ποίηση

στον Στέλιο Αρτεμάκη

Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών

Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο (1983)

Αρχάγγελος

Τώρα το βάδισμα των αλόγων

Είναι τόσο αργό

Τόσο γεμάτο μεγαλοπρέπεια

Κι η θλίψη μέσα μου φωλιάζει

Σαν ένα πληγωμένο πουλί

Το σήμαντρο 

Σημαίνει πένθιμα

Στο κοιμητήρι

Κι απ΄την ατμόσφαιρα

Τη διάπυρη που αναρριγεί

Ένας αρχάγγελος

Μονομιάς αναβλύζει

Κι άλλοτε κλείνεται

Μέσα στο ρόδο της φωτιάς

Κι άλλοτε σβήνει

Με τους ίσκιους της εσπέρας.

από τη συλλογή ΜΕΤΑΤΡΟΠΙΕΣ

                             

Παρουσία

Ήταν ο καιρός που ο κόσμος έμοιαζε με μια γαλάζια κάμαρα
Που τα κορίτσια εγκαταλείπονταν μέσα στους κρίνους

Προτού αρραβωνιαστείς με το χιόνι

Πριν απ’ τα δάκρυα τα λόγια και τους λυγμούς

Όταν ριγούσαν τα σώματα νικημένα απ’ το φως
Και η ψυχή μου έλιωνε σε νιφάδες

Όταν ο ήλιος έβρεχε
Φιλιά παράσημα και υακίνθους

Τότε μου φανερώθηκες
Στην αρχή φωτεινή
Με κάτασπρους φιόγκους
Από αισθήματα

Κι έπειτα κρύφτηκε τ’ ομοίωμά του
Πίσω απ’ τον άνεμο

Φωνή ανοιξιάτικη
Που γλίστρησες
Στον ουρανό
.
Από τη συλλογή Φύλλα ύπνου (1949)

Αναδημοσίευση από: http://poihtikoanalogio.blogspot.com/2014/04/blog-post.html