Σταύρος Μίχας-Ποιήματα

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Ι

Σώπα μη μιλάς

γέμισε η νύχτα μάτια.

Τα μάτια γίνανε πουλιά

και τα πουλιά γινήκαν λέξεις

που πέφτουν πάνω στο χαρτί

κι αποκοιμιούνται μια για πάντα.

Ξέρουν από θάνατο

δεν έχουν αυταπάτες.

ΙΙ

Θ' ανοίξω πόρτες και παράθυρα του νου

μ' ένα ματσάκι αστραπές.

Απ' τον λαιμό μου θα ξεκρεμάσω όμορφες λέξεις

και θα τις βάλω να φάνε την καρδιά μου.

Με δάκρυα χαράς και λύπης θα τις πνίξω

ύστερα θα τις κοιμίσω με το κρασί της λησμονιάς μου

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΜΟΥ

Χειμωνιάτικη βροχή

χτυπά τα χαρτιά και τις λέξεις μου

γεμίζοντας τις τρύπες με φωνές και πουλιά.

Ο χρόνος χορεύει απαλά

με τη φωτιά στη σόμπα.

Λίγο με νοιάζει

αν η μέρα έρχεται ή φεύγει.

Αυτή είναι η ώρα μου.

Η μουσική δεν μπορεί

κι η λέξη είναι απρόθυμη

να μ' ακολουθήσει.

Έτσι ζω μέσα μου αόρατος και μόνος.

Σ' αυτή την σιωπή

είναι ανώφελη

ακόμη κι η φωνή της καμπάνας.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

Ο ποιητής

μόλις πέσει η νύχτα

ενώ εμείς κρυβόμαστε

πίσω από σφραγισμένα παράθυρα

φυλακισμένοι στη λήθη

της ψεύτικης ζωής μας

Βγαίνει στους δρόμους της πόλης

κρατώντας στα χέρια του

μαύρα

κόκκινα

χρωματιστά

θυμωμένα ποιήματα

Και τα καρφώνει στους τοίχους των σπιτιών

και της ψυχής μας.

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Σ΄ ακολουθώ

ανάμεσα στις όχθες των εποχών

κάθε ανθός και ύμνος

κάθε πέτρα κι ευχή.

Σε ακούω

σε διακρίνω

σκιά απελευθερωμένη απ' την τροχιά της

να ξεκινάς την περιπλάνηση

σαν φύλλο στον άνεμο

σαν πουλί που φλέγεται στο μεσημέρι

τεμαχίζοντας σαν άρτο τις ώρες

κοινωνώντας το φως στα μάτια

μέσα στη μέθη και τη βραδύτητα της μέρας.

Πάνω ο ήλιος είναι η αρχαία σου φυλακή

μα κι η αληθινή σου σωτηρία

σαν θάνατος γιορτή και άσμα.

Χάθηκες

μα η περιπλάνηση ήταν μέσα στο σώμα σου

το σώμα είναι ο ουρανός σου

το σώμα είναι ο δρόμος σου

το σώμα είναι ο περιπλανώμενος λίθος

του μέλλοντός σου.

ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΑΓΡΥΠΝΟΣ

Μια παγερή σελήνη πάνω στα μάτια μου

ο άνεμος των άστρων στρώνει την αυλή μου

με σμαράγδια.

Έρχονται νυχτοπεταλούδες απ' τα βάθη της νύχτας

κι εγώ μαζεύω σφένδαμους υγρούς απ' τη δροσιά.

Έπινα κρασί όλη τη νύχτα

τα μεθυσμένα μάτια μου

έχουν θαμπώσει τα λουλούδια.

Σταμάτησα πια να παίζω με τις λέξεις

κι έχω χάσει το δρόμο που με πάει στον ουρανό.

Θα μείνω άγρυπνος

ν' αφουγκραστώ τα δάκρυα των τριζονιών.

Φθινόπωρο 2021

NA ΓΥΡΝΑΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ ΠΑΛΙ

Να γυρνάς να επιστρέφεις πάλι σ’ αυτό το φως σ’ αυτούς τους καρπούς της γνώσης και της λησμονιάς με τη γεύση του χρόνου με το σώμα σου να πάλλεται στον ήλιο απέναντι στη θάλασσα με θέληση απολιθωμένη σ’ αυτόν το βράχο τον παλιό και τον καινούργιο που εξέχει απ’ τα νερά της γέννησης του κόσμου ανάμεσα σε ρίζες και σε χόρτα ανοιγοκλείνοντας τον ουρανό στα μάτια σου.

Τώρα που η ψυχή εφύσηξε στο μέτωπο σου ζωή καινούργια. Τώρα που ο αέρας της αυγής έσβησε όλους τους αστερισμούς και η μέρα υπακούει στο ήπιο φως κι η πεταλούδα στην αγρύπνια.

Έγινες σαν το διάφανο σπόρο της φωτιάς που καίει εδώ από πάντα.

ΠΑΡΟΝ 

  Να υπερασπίζεσαι όλες τις χαρές του ήλιου

  τον λαμπερό ουρανό που προσπέρασε

  τις νύχτες σου

  τους ποιητές που τρελαίνονται να σπάσουν

  τους καθρέφτες των λέξεων

  τα χωρίς ηλικία παιδιά.

  Να υπερασπίζεσαι τα χέρια π' αγαπούν

  τα μάτια που γίνονται χρώματα ή τοπία

  τους τρελούς από έρωτα

  τις αυγές π' ανθίζουν πράσινες.

  Να υπερασπίζεσαι τα φιλιά και τα χαμόγελα

  τους πόθους που διαιρούνται στα δύο

  τα χάδια που λευτερώνουν τα στήθια των γυναικών

  το δικαίωμα να κοκκινίζεις από έρωτα.

  Να υπερασπίζεσαι τα πουλιά που σημαδεύουν

  τον ουρανό χωρίς μυστικά  

  τις γυμνές μασχάλες των γυναικών

  τα όνειρα που μας ταξιδεύουν

  όλους αυτούς που ξαγρυπνούν από θλίψη.

  Να υπερασπίζεσαι το φως των ερωτευμένων βλεμμάτων

  τη μοναξιά όλων των  όντων

  την αιώνια νεότητα της φωτιάς

  το τσαπί που μπαίνει μαλακά στο χώμα.

  Να υπερασπίζεσαι τα μακρινά ακρογιάλια

  όπου κανείς δεν αράζει

  όλες τις λευκές σελίδες των βιβλίων

  τα σχήματα στην άμμο και το χιόνι

  τη ζωντανή σαλεμένη σελήνη.

  Να υπερασπίζεσαι το τίποτα κι αυτό το όλο.

ΣΑΝ ΘΑ ΓΙΝΩ Η ΒΡΟΧΗ

Σαν θα γίνω η βροχή κι αυτά τα δέντρα τα σκοτεινά κι ακίνητα τότε θα είμαι η υγρή νύχτα κι αυτή η χρυσόφωτη λάμπα που καίει στο παράθυρό σου.

Θα γίνω εσύ και εσύ ένα πουλί που κουρνιάζει στο στήθος μου.

Ένα χαρούμενο σπουργίτι ξετρελαμένο με την άνοιξη γεμάτο καημό και πόνο που θα γίνεις τραγούδι στο προσκεφάλι μου.

Αντλήθηκαν από το προφίλ του ποιητή στο Fb