Σε σκέφτομαι γαλάζιος, λες και περπατάω
σε δάσος χρυσαφί στο ντάλα μεσημέρι:
γεννιούνται κήποι στη μιλιά μου, και είναι μέρη
στον ύπνο σου, που με τα σύννεφά μου πάω.
Μελαγχολία μάς χωρίζει (την κοιτάω)
και μας ενώνει – κι ένα τρυφερούλι αγέρι.
Της τέχνης μου το λυρικό σού απλώνω χέρι·
με τον γαλάζιο πόνο μου σε αποζητάω.
Ορίζοντας βιολιών (σαν τόξα) τανυσμένων
και οδύνες γιασεμιών με βάζουν, πονεμένον,
να σε θωρώ με γαλανή ιδιοσυγκρασία.
Σε κόσμο μέσα κρυσταλλίνων ποιημάτων
σε σκέφτομαι με φωτεινών κελαηδημάτων
θωριά σε Κυριακής γαλάζιας ευκρασία.
Eduardo Carranza (Villavicencio, 1913 – Bogotá, 1985)
Μετ: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου