Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Πρώτα-πρώτα
Μαρία Νεφέλη
Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα.
Θέ μου τί μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!
Δυστυχώς και η γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.
Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
Δίνε δωρεάν το χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια.
Την αλήθεια τη "φτιάχνει" κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.
Θα πρέπει να δημιουργούμε αντισώματα και για την Ευθύνη.
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θά'τανε αληθινή σωτηρία.
Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.
Οταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από την φθορά.
Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται.
Οταν ακούς "τάξη" ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
Αν είναι να πεθάνεις πέθανε αλλά κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Αδη.
Τί κρίμας που δε βρέθηκε το Linguaphone της ηδονής ακόμη!
Είναι αγένεια να κάνεις του Χάρου χειροφιλήματα.
Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.
Προσανατολισμοί
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ’ τον Έρωτα, έρωτας. Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο.
Ορατή και ωραία στο πλάι σου είμαι ακέραιος!
Σε πήρα σύντροφο στην αστραπή,στο δέος,στο ένστιχτο.
Στη ματιά σου ή στο ύψος του ήλιου της όλος μου ο βίος γίνεται μια λέξη.
Λόγια όχι σαν τ'άλλα μα κι αυτά μ'ένα μοναδικό τους προορισμόν:Εσένα!
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι.
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία.
Μπορεί να πιστέψει κανείς ως και τον εαυτό του.Να νιώσει την παρουσία της ηδονής ως μες στις κόρες των ματιών του.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Αποσπάσματα από τη συλλογή του:«ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ» (1939)
Ήλιος ο Πρώτος
Οτι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.Οτι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Το τελευταίο ταξίδι μοιάζει με το πρώτο πρώτο.
Που λέτε:ο μόνος δρόμος είναι η ανατολή!
Οτι κοιτάω με τη ματιά με θρέφει.Οτι κρατάω με την αφή με θρέφει.
Το Άξιον Εστί
ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός,ο μέγας!
Τούτο μόνο να ξέρεις:"Οτι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει".
Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα όπως ο ασκητής το Θεό του.
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Αυτοί πού'ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ'αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν.
Ηρθαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Οπου και να σας βρίσκει το κακό,αδελφοί όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Το φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά
Ωσπου τέλος ένιωσα κι ας πα'να μ'έλεγαν τρελό πώς από'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.
Πού να δώσω να το καταλάβουν οι πλειοψηφίες πως η δύναμη μόνο σκοτώνει και πως το σπουδαιότερο: H άνοιξη και αυτή προϊόν του ανθρώπου είναι.
Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.
Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου πάντοτε μ'ακούς;το άχ που βγάνει ο σκοτωμός το άχ που βγάν'η αγάπη.
Εκ του Πλησίον
Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις όσες και τα μουστάκια της γάτας σου.
Οπως ο στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του σε άρτο,έτσι κι ο ποιητής την αφροσύνη του σε πικρόν υδράργυρον,αλλ'αγάπης.
Κοιμήσου καραμέλα μου για να σε πιπιλίσω.
Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός ,αν κρίνεις απ'τα σύννεφα.
Απο παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.
Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος.
Κατα τ'άλλα ,πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφω ποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά.
Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά,που να μη ματώνει ποτέ η ευλάβεια.
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί ,όπως το πρώτο σου ποίημα.
Τι εύκρατη γίνεται η σκέψη όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο!
Φανού πρίγκηπας πριν την ώρα σου.Αλλιώς θά'ναι αργά ως και για τον διωγμό σου.
Καθ'οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου, και πάλι ζήτημα είναι.Θέλει να κοιμάσαι μ΄ανοιχτά πανιά και μ'ανεβασμένη την άγκυρά σου.
"'Εκ του Πλησίον"
Πιο κοντός απ'τη λύπη του ο άνθρωπος.
Χρειάζονται αλήθειες ,ακόμη και για να πεις ψέματα.
Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα,περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν.Τις κλοτσάς,κι εκείνες δεν σαλεύουν!Εάν δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ.
Η ελευθερία έχει δύο κοφτερές όψεις, όπως τα παλιά ξυραφάκια.
Επειδή απ' τα είκοσι στα τριάντα σου ο δρόμος είναι πολύ πιο μακρύς απ'ότι απ'τα τριάντα σου στα ενενήντα σου.
Στο θέμα της αντιπαροχής δεν ευτύχησε η ανθρωπότητα.
Εχει κι ο νους Λιτόχωρο.Με διαβαστές πλαγιές κι εύφορα μπλε θαλάσσης.
Κάποτε νιώθω νά'μαι ανάμεσα σ'αυτούς που δε γνώρισα ποτέ.
Με λίγα σπουργίτια , μία βρύση και κανέναν άνθρωπο, μ'αυτά μόνον, γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.
Για να φτάσεις στον οργασμό δεν σου χρειάζεται Shakespeare.
Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες.
Οπως και να το κάνεις , ένα κομμάτι "πάντοτε" στον άνθρωπο θα υπάρχει.
Τράβα μόνος σου ο ίδιος κι όσο πιο δυνατά μπορείς το σχοινί που ανεβάζει το καλαθάκι σου στα πιο εμπιστευτικά σου Μετέωρα.
Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.
Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι η λύπη.Γι'αυτό βλέπεις να καίνε κάθε μέρα οι καμινάδες ,χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιά φωτιά.
Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα,οι μέτριοι από τα αισθήματα, και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι.
Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι ,αρκεί νά'ναι από συμφέρον.
Κι ένα άστρο που σου κρύβεται ,μην τύχει κι είσαι ο ιδιοκτήτης του.
Το κατά λάθος λάθος μπορεί να σε οδηγήσει και σε άλλα επόμενα,δεν σε επαναφέρει όμως στο σωστό ποτέ.
Κοίτα να κόβεις κάθε τόσο τα νύχια της Ιστορίας ,επειδή έτσι και μεγαλώσουν θα πνίξουν κι εσένα και την αλήθεια.
Το μεγάλο μας όφελος είναι από τις πολλές μικρές καταστροφές.
Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις.
Ζητώ ν'αγοράσω αξιοπρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθάνουν.
Μάθε ν'αγοράζεις πάντοτε από την ίδια -όσο μεγάλη κι αν είναι -ποσότητα του ελαχίστου.
Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη, που αυτοκαταργούνται.Ενα ικανό μυρμήγκι βαρύνει-σε απόλυτο αξία- περισσότερο από ένα μέτριο πρωθυπουργό.
Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις.
Και στον ενεστώτα του αρέσει να ξενοπλαγιάζει ο έρωτας και στον παρακείμενο.Με λίγο παραπάνω πιπέρι κατά την περίσταση.
Μια εξίσωση από κολοκύθια που βράζουν χωρίς κανένα προορισμό είναι η ζωή.
Η σκέψη ξεβάφει.Ο νους ποτέ.
Εχω πει τόσες αλήθειες , που μοιάζει με ψέματα.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι,ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Οσο πιο κακός καμαρώνεις ότι γίνεσαι τόσο περισσότερα κιλά χάνεις από το βάρος της δοσμένης ευφυίας σου.Κουτή μέλισσα που με το κεντρί σου χάνεσαι.
Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ'ότι ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ.
Σε όλα τα δέντρα θα πρέπει να υπάρχει το όνομα κείνο που σε ένα μόνον άπαξ εχάραξες.
Γιατί και ο έρως μία θαυματουργία είναι.
Τον κορυδαλλό τον ακούς μόνον όταν δεν τον βλέπεις , όπως την έμπνευση τη βρίσκεις μόνον όταν δεν την κυνηγάς.
Η ομορφιά μπορεί να πουλιέται.Στις τράπεζες όμως δεν κατατίθεται ποτέ.Ο τόκος θα ήτανε μια φθορά επιπλέον στο υποτιθέμενο κεφάλαιο.
Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα.
Τα Ετεροθαλή
Νικά η περήφανη καρδιά τα μαύρα σκότη.
Είναι σπουδαίο πράγμα ο άνθρωπος και μόνο να το σκέφτεσαι.
Παρά λίγη καρδιά θά'ταν ο κόσμος άλλος.
Και δεν ζω και δεν έχω πεθάνει.
Μόνος αλλ'όχι μόνος, όπως πάντα.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνεια το άξιζε.
Πολύ δεν θέλει ο κόσμος.Ενα κάτι.Ελάχιστο.Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα.Ομως ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.
Κι αυτός που δίνει,παίρνει.
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες τους οι άνθρωποι κι είναι ανάγκη να μείνω απ'τους απ έξω.
Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας
Ενα στήθος νέας γυναίκας είναι ήδη άρθρο μελλοντικού Συντάγματος.
Θα υπάρξουν πάντοτε δύο η τρεις γενναίοι να βλέπουνε τον κόσμο χωρίς σκοπιμότητα.
Α, μονάχα νά'ξερα μιαν ελευθερία πραγματική που να μπορώ να την υμνώ χωρίς να φαίνομαι αφελής ή φαρισαίος.
Το αμύγδαλο του κόσμου είναι βαθιά κρυμμένο και
παραμένει αδάγκωτο.
Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
Ολα να τά'χεις πάντα κάτι λείπει.
Βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δε γίνεται.
Υπάρχει ένας προδότης μέσα σου που η ώρα του θά'ρθει να τιμωρηθεί.
Και ιδού το τελικό συμπέρασμα:νά'σαι ο αριστοκράτης αλλ'από την ανάποδη.
......................................................................................................................................................................
Ανθούλα Δανιήλ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (3 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου 1996)
Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος.
Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία»
Με αυτή τη φράση αρχίζει στα Ανοιχτά Χαρτιά, το κεφάλαιο «Πρώτα-Πρώτα» Ζ΄, σ. 39, και λίγο πιο κάτω συνεχίζει: «Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται».
Πώς συμβαίνει και συνυπάρχουν η ομορφιά της ποίησης και ο θάνατος που άλλοτε πήζει σε δάκρυ, όπως λέει ο ποιητής, άλλοτε βαραίνει ο κόσμος και γίνεται πικρός και γλυκός μαζί, άλλοτε μια κοπέλα ή δυο τρεις στίχοι και πολλές φορές απλά και μόνο το καλοκαίρι;
«Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο – Έρωτας
…………………………………………….
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει – Φλοίσβος»
( Προσανατολισμοί, «Του Αιγαίου ΙΙΙ»)
*
«Ο έρωτας που μας παίρνει και μας ξαναδίνει σαν παιδιά
μεσ’ στην ποδιά της Γης»
(Προσανατολισμοί, «Διόνυσος στ΄»)
*
«Μοιάζει μπαξές που του ’φυγαν τα πουλιά
Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μες στη σκοτεινιά
Μοιάζει ρολόι αγγέλων που σταμάτησε»
(Άσμα ηρωικό και πένθιμο…Δ΄)
*
«Ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό που οι μάγοι
διατείνονται»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Το ελεγείο του Grüningen»).
*
«Άοσμοςˑ κι όμως πιάνεται/ Όπως άνθος από τα ρουθούνια ο θάνατος» (Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «La pallida morte»)
*
«Και να ’ναι τεντωμένο το χέρι σου /Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Περασμένα Μεσάνυχτα»),
*
«Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδίας των κίτρων
Τις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
Εναποθέτει τα νεογνά του ο αέρας; Ονειρεύτηκες
Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Μη γνωρίζοντας πια Ερινύες; Όχι. ……………………
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
Στον κακό αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη.
Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Αλλ’
Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Ρήμα το σκοτεινόν»).
*
«Το ποσοστό της ομορφιά που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο»
(Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, «Πέμπτη, 2γ»)
*
«Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ
Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω»
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας, «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδιστου»)
*
«Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου»
(Δυτικά της Λύπης, «Της Εφέσου»)
*
«Φτάνουμε σαν ατμομηχανή ολοένα επιβραδύνοντας την ορμή»
(Δυτικά της Λύπης, «Το μαρμάρινο τραπέζι»)
*
«Ποίηση μόνον είναι
Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία
Όπως μπορεί και να την φανταστήκαν οι πρωτόπλαστοι
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη»
(Δυτικά της Λύπης, «Ως Ενδυμίων»)
*
«ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ
ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ»
(Εκ του πλησίον, «ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΕΛΟΣ, ΝΑΙ, ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ»)
*
*
«Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής|»
(Προσανατολισμοί, «Ελένη»)
Πηγή: ΠΕΡΙ ΟΥ
......................................................................................................................................................................
Ο κήπος με τις αυταπάτες, αποσπάσματα
Είμαι του ολίγου και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δ υ σ και το ε υ που κατά περίπτωση προσφέρω.
*
Τιμή στην ελαία, για την εγνωσμένη της φρόνηση.
Στην λουίζα, για την ευγενή της καταγωγή και τους λεπτούς της τρόπους.
Στο μάρμαρο, για το ένα και απόλυτο που αντιπροσωπεύει.
Στον πευκώνα, για το απτό και μη της παρουσίας του.
Στο νεράντζι, για τον τρόπο που επέτυχε δέκα αιώνες αργότερα να συμπυκνώσει τη σκέψη των Ιώνων.
Στον θαλασσινό βράχο, για την μνήμη των Πατέρων Πάντων.
Στο απλώς κυανό, για το απείρως παρόμοιο.
*
Έχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία.
*
Ν’ αναλύεις ένα σκίρτημα ή να το καθηλώνεις μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, χωρίς η πραγματικότητα να παρουσιάζει το παραμικρό ρήγμα, είναι ήδη πολύ. Όμως να δίνεις την ευχέρεια στην ύλη να χάνει τόση απ’ την βαρύτητά της όση της χρειάζεται για να επιχειρεί μαζί σου πτήσεις, είναι μια ευχαριστία.
*
Αυτός ο χείμαρρος ο ανεβατός πού πάει; Κι ο σταματημός της μιας στιγμής, ο οιονεί αιώνιος. Υπάρχουν άνθρωποι της παλαιής λαλιάς κι υπάρχουν και εγκαταλελειμμένοι ανθώνες. Ροδάκι του άσσου και άλφα μούρλια! Στενεύεται ο χρόνος κι αναγκάζεται να εξαργυρώνει: να κορίτσια! Να γοβάκια! Να γυαλί τετραγωνάκια! Είναι ανάγκη στις εκατό στροφές στεναχώριας να παράγουμε και μία χαράς. Δικαιοσύνη.
*
Αβεσαλώμ, Αβεσαλώμ, πού είσαι; Θέλω τα πριγκιπικά σου μαλλιά κι εκείνη τη σαπφείρινη πέτρα στη μέση του χιτώνα σου. Να εκλείψουν οι πατέρες όλων των εξουσιών και να επιστρέψει μέσα μας η ζωή, όπως το μωρό της Μαρίας.
*
Ό,τι το άνθος προς το φυτόν, ό,τι το άρωμα προς το άνθος τούτο δη και προς την πολιτείαν ο ποιητής. Η μεγάλη ποίησις απαρτίζει και συγκεφαλαιοί την πολιτείαν, αντανακλά το φως πάσης ιστορικής εποχής. Η ελαστικότητα της ιστορίας φτάνει ως ένα σημείο. Χρειάζεται η άλλη, που εξακοντίζεται και δοκιμάζεται από την ποίηση, για να σχηματίσει ένα στεφάνι που πλατύνει τα της ιστορίας και αγκαλιάζει τα πάντα, θα μπορούσε να πει κανείς, από το ε ως το υ.
*
Τις ο αληθής κύριος του τόπου; Ο άνθρωπος. Εν τη παρουσία του ηγεμόνος τούτου η μεν θεότης παραχωρεί τα πρεσβεία τεταραγμένη, ο δε ποιητής αποκαλύπτεται.
Καιρός λυτήριος επέστη.
Πηγή: https://idrymapoiisis.blogspot.com/2011/04/2011.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου