Νίκος Καρούζος-Από λίγα ρήματα του Σκιαθίτη

Το κύμα ρήγνυται ωρυόμενο στη βραχώδη κατάφαση του τοπίου.

Δεν πόνεσα τον όρθρο καταμέλανο δεν αιχμαλώτισα ποτέ

την υγεία μου

φεύγοντας από κάθε νεκρόκασα ιδιοκτησίας

δεν άφησα την ομορφιά της ύλης / από άποψη επιστήμης /

ναν τη ρουφήξει η φιλοκτημοσύνη.

Παλλόμενος από λεπτότατην εκπόρευση

στους ορμίσκους μιας υπόκωφης Παρουσίας

αισθάνομαι τη ζωή μου στο Μέγα Δωρεάν επάρατα παρατημένη

σε αρμυρά ωκεάνεια κέρδη

τορνεύοντας φέγγος αμάντευτο οπού συμπτίπτουν

εντελέχεια κι ακαριαία θρησκεία.

Νιώθω κατάθλιψη σ’ αυτή την επικίνδυνη

υπεραιμία του έαρος

που διεγείρουν οι κατέρυθρες παπαρούνες·

κρατιόμαστε στην καυκαλήθρα και στη μολοχάνθη.

Σαλιάρα αιωνιότητα λέξη ανιαρή λέξη αναίμαχτη –

το σπέρμα μου δεν τό ’χω εγώ για φαντασιώσεις

καθώς τα μύρα κοροϊδεύουν εσένα την όσφρηση

σε ειδεχθείς Ανοίξεις που αυνανίζονται τ’ αστέρια.

Θα πεθάνω ανατινάζοντας με νιτρογλυκερίνη τη Δραστηριότητα

στα δάση σας θα εγκαταλείψω ένα πύρινο

όνομα να θρακιάζει

για να θυμόσαστε της άκαυτης φωτιάς την ισότητα

για να βρυχιέται θαυμάσια ο χείμαρρος της Απουσίας.

Από την ποιητική συλλογή: «Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα» (1980).

Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄ (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σ. 177.