Giacomo Leopardi-Το άπειρο (Τέσσερις μεταφράσεις)

Πόσο αγαπάω ανέκαθεν αυτό το λόφο

τον έρμο, και τον φράχτη ετούτον, που μου κρύβει

των οριζόντων ένα μέρος απ’ το μάτι!

Μα κάθομαι, κοιτάζω: πέρ’ από εδώ χαίνουν

διαστήματα άπειρα με σιγαλιά υπερκόσμια,

κι ευθύς βαθύτατη γαλήνη νιώθω μέσα

στη σκέψη, κι η καρδιά μου λίγο από φόβο

τώρα ξέρει. Κι όταν τ’ αέρι με τ’ αφτί μου πιάνω

με θρόους να τρυπώνει στα φυτά, στα δέντρα,

εκείνη την απέραντη σιωπή συγκρίνω

με τούτη τη φωνή. Το αιώνιο τότε βλέπω,

τις πεθαμένες εποχές και την παρούσα,

τη ζωντανή με τον αχό της. Πώς βουλιάζει

στην απεραντοσύνη την ακέρια ο νους μου!

Στη θάλασσα αυτή γλυκός είν’ ο πνιγμός μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Αγαπημένος μού ήταν πάντα αυτός ο λόφος ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν τον μακρινόν ορίζοντα. Μα εδώ που στέκω οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις τ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη κι ανατριχιάζω. Και καθώς ακούω μέσα απ’ το φύλλωμα το θρόισμα του αέρα συγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρου μ’ αυτόν τον ήχο. Κι αισθάνομαι το αιώνιο, και τις σβησμένες εποχές, και τη δική μας που ζει και πάλλεται. Κι ο στοχασμός μου πνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη. Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο. μτφρ. Νάσος Βαγενάς

Πάντοτε μ’ άρεσε αυτός εδώ ο λόφος

κι αυτοί οι θάμνοι που μου κρύβουνε

του μακρινού ορίζοντα τη θέα.

Κάθομαι εδώ και τους κοιτάζω,

άπειρος θα 'ναι, λέω, από εκεί ο τόπος

κι απόκοσμη η σιωπή και βαθιά,

στο λογισμό, βαθιά γαλήνη, έτσι που για λίγο

η καρδιά μου δεν φοβάται. Και καθώς ακούω

τον άνεμο στις φυλλωσιές να ψιθυρίζει

συγκρίνω τη φωνή του με την άπειρη σιωπή

κι έρχεται στο μυαλό μου η αιωνιότητα

κι οι πεθαμένες εποχές, κι η ζωντανή

δική μου εποχή, και ο απόηχός της.

Έτσι βυθίζεται η σκέψη μου στην απεραντοσύνη

κι είναι γλυκό να ναυαγώ σ’ αυτή τη θάλασσα.

μτφρ. Σωτήρης Τριβιζάς

Ανέκαθεν μου ήταν αγαπητός αυτός ο έρημος λόφος κι αυτός ο φράχτης που από ένα μεγάλο τμήμα του μακρινού ορίζοντα τη θέα μου αποκρύβει. Καθισμένος όμως εδώ κι ατενίζοντας απέραντα διαστήματα πέρα απ’ αυτόν, απόκοσμη σιωπή και βαθύτατη ηρεμία δημιουργώ με τις σκέψεις μου, όπου ως εκ θαύματος δεν χάνομαι κι ο ίδιος. Μόλις ακούω τον άνεμο να βουίζει ανάμεσα στα φυτά, εκείνη την άφατη σιωπή με αυτό το θρόισμα συγκρίνω: κι αναπολώ την αιωνιότητα, τις περασμένες εποχές και τους ζωντανούς ρυθμούς του παρόντος, με τον εφήμερο θόρυβό τους. Έτσι, σε αυτήν την απεραντοσύνη πνίγεται η σκέψη μου: και μου είναι ευχάριστο να ναυαγώ μέσα σε αυτή τη θάλασσα.

μτφρ. Σωτήρης Παστάκας