Να ένα παραθύρι
όπου δεν κοιμούνται.
ίσως μόνο πίνουν
ή κουβέντα στήνουν.
Ίσως δύο, τα χέρια
δεν μπορούν ν' αφήσουν
και το παραθύρι
ξέχασαν να κλείσουν
Κάθε σπίτι έχει
τέτοιο παραθύρι.
Μια κραυγή στη νύχτα
χωρισμοί κι αγάπες.
Και κεριά αναμμένα
χίλια ή μόνον ένα.
Δεν μπορεί η ψυχή μου
πια να ησυχάσει
Για ένα τέτοιο φίλε, σπίτι προσευχήσου
και στο παραθύρι στείλε την ευχή σου.
23 Δεκέμβρη του 1916...
Μετάφραση: Μίλια Ροζίδη
όπου δεν κοιμούνται.
ίσως μόνο πίνουν
ή κουβέντα στήνουν.
Ίσως δύο, τα χέρια
δεν μπορούν ν' αφήσουν
και το παραθύρι
ξέχασαν να κλείσουν
Κάθε σπίτι έχει
τέτοιο παραθύρι.
Μια κραυγή στη νύχτα
χωρισμοί κι αγάπες.
Και κεριά αναμμένα
χίλια ή μόνον ένα.
Δεν μπορεί η ψυχή μου
πια να ησυχάσει
Για ένα τέτοιο φίλε, σπίτι προσευχήσου
και στο παραθύρι στείλε την ευχή σου.
Μετάφραση: Μίλια Ροζίδη
Μαρίνα Τσβετάγεβα, Συγκεντρωτική Έκδοση. Διογένης- Αθήνα 1984.
Το Παράθυρο
Να πάλι το παράθυρο
που πάλι δεν κοιμούνται.
Ίσως κρασί να πίνουνε
ίσως να κάθονται έτσι.
Ίσως απλά τα χέρια τους
οι δυο να μη χωρίζουν.
Το κάθε σπίτι, φίλε μου,
έχει τέτοιο παράθυρο.
Ω εσύ παράθυρο της νύχτας!
Βουή συναπαντήσεων,
βουή και χωρισμών
είτε με φλόγες εκατό
είτε και μόνο τρεις…
Εμένα το μυαλό μου
δεν βρίσκει ηρεμία.
Και στο δικό μου σπίτι
ξεπρόβαλ’ ένα τέτοιο.
Δεήσου, φιλαράκι μου, για σπίτι ξυπνητό,
με φώτα παραθύρι!
Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη
(Мари́на Ива́новна Цвета́ева, 8 Οκτωβρίου 1892 - 31 Αυγούστου 1941)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου