Ήρθε η γαλαζοτράχηλη βροχή μ’ ανάερες στάλες,
έδειρε τα ματόφυλλα, τις στέγες, τις διχάλες
των δέντρων, πέρασε γοργά ψηλά από τον πευκώνα
και των βουνών των μακρινών τους μήνυσε χειμώνα.
Στάθηκε απάνω από τον ζευγά με τα καματερά του
ζεμένα ν’ ανασαίνουνε τη μαύρη πλάση . Κάτου
στον καταρράχτη παίζανε ξανθά παιδιά, κ’ οι μάνες
βγαίναν λεχώνες να τα δουν σ’ αυλές με ματζουράνες.
Κι ο κάμπος που την δέχτηκε –γαρούφαλα και ρύζι-
καλή του στεφανωτικιά –μια πίκρα τον τσακίζει.
Βροχή που την προβόδισε κάποιου αρχαγγέλου χάρη
να κλείσει του καλοκαιριού το μέγα αλφαβητάρι,
πέρασε ασημομέτωπη στης χώρας το μπουγάζι
με τον αγέρα κουρσευτή και το σπαθί χαλάζι.
Θαμπωτικά τη χαίρονται τα λιακωτά κ’ οι στέρνες
και πίσω αντιλαλούσανε ζουρνάδες και λατέρνες.
Ώσπου του ανέμου τα φαριά την πήρανε καβάλα,
την παν και τη φυγάδεψαν εκεί που τα μεγάλα
σύννεφα κρύβουν τα’ ουρανού να μην αστράψει η δόξα,
κι αν μια στιγμή τον έχωσαν χρυσά κι ουράνια τόξα,
έπεσε πάλι στη χλωμή του φθινοπώρου αγκάλη
κ’ η μέρα μοιάζει σαν παιδί που γέρνει το κεφάλι.
Και νάτην! Ανεμίσανε του χωρισμού μαντήλια
διαβάτες την προβόδαγαν, το χέρι τους αντήλια,
τη χαιρετάν οι κορασιές σ’ αυλόπορτες και σκάλες,
βροχή γαλαζομέτωπη, που ‘ρθε μ’ ανάερες στάλες,
ήρθε στης γης το κάλεσμα με τ’ ουρανού τη χάρη,
να κλείσει του καλοκαιριού το μέγα αλαφαβητάρι.
Αναδημοσίευση από τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου