Ζωή Καρέλλη-Ημερολόγιο (104)

Κάτι απομένει από την Ποίηση

πάνω στο πρόσωπο που έχει δει

κι ακούσει τα λόγια της.

Οχι μόνο η έκφραση

ένα χειροπιαστό σημάδι

για όποιον ξέρει να το διακρίνει, να το βρει.

Γραμμή βαθύσκια, άγγιγμα του φανταστικού,

(του ανύπαρκτου ή του ασύλληπτου;)

πάνω στο μέτωπο. Στα χείλη μια πτυχή

ανάμεσα πικρίας κι υπεροπτικής χαράς.

Στο βλέμμα λάμψη από σπαθί

αρχαγγέλου.

―Ή τούτο είναι πάρα πολύ;

Πάρα πολύ...

Κάτι απομένει απ’ της ποίησης την ομιλία

στη φωνή, αγνώριστο.

Ή μήπως όλα είναι φαντασία;

Η φαντασία εκείνη, η μοναδική.

Τα ποιήματα, Β΄. Οι εκδόσεις των φίλων, 1973.