Φεγγάρια, ρόδα, χαραυγές, γρίφοι, ρολόγια,
πλώρες, η μυρωδιά του δυόσμου, ωδές, λαγούτα,
το σκονισμένο τίποτα, οι μορφές του Γκόγια,
ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν όλα τούτα.
Ας υποθέσουμε ότι η δοξασμένη Ρώμη
κι η Βαβυλώνα υπήρξαν κάποτε, και μόνο
πως τ’ όνομά τους απομένει ακόμη
που δεν το σκέπασε το χώμα των αιώνων.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει η οργή, η ασπίδα
του φοβερού Αχιλλέα, το αστέρευτο αίμα,
το έπος του Ωραίου, η αρμονία του Κόσμου.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν οι άλλοι: Ψέμμα.
Εσύ μονάχα υπάρχεις, θλίψη μου κι ελπίδα,
απελπισία, χαρά, έρεβος, φως μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου