Αν είχα ένα πουκάμισο
σε σκονισμένο πράσινο
και παντελόνι απότιστο καφέ
κανείς δεν θα ’βλεπε το βήμα μου
Μες στις ξερολιθιές μες στις ελιές
σαν χαμαιλέοντας θ’ αντάλλαζα
τα σχήματα τα χρώματα τα αισθήματα
Με φυλλωσιές του ανέμου
θ’ αντάλλαζα την μνήμη μου
Το τραύμα μου θ’ αντάλλαζα
με ύπνο μωρού που ανέθωρε μακάριος
σαν μια αγάπη πάλλευκη αθώα ιδανική
Όμως δεν έχω πουκάμισο
σε σκονισμένο πράσινο
και παντελόνι απότιστο καφέ
Γι’ αυτό καρφώνω τη Σιωπή
ανεβαίνοντας…
Η ηλικία της πέτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου