Δημήτρης Καπετανάκης - Ποιήματα

Τα νησιά της Ελλάδας

ο ήλιος δεν νιώθει έρωτα για μας

ούτε η θάλασσα η διαβρωτική

μα και οι δυο θα κάψουν την ξεραμένη σάρκα μας

με οικειότητα βαθιά από σχέση στενή

με γλώσσες πεισματάρες θανάτου αρμυρού

και φίδια φωτιάς βαριά, που σπαρταράν

συρίζουν και σπαν τον Ελληνικό

Μύθο της λύρας που τραγουδά

η σκονισμένη συκιά κλαίει για βοήθεια

δυο χωρικοί ένα φίδι κοπανάνε

ενώ στην πέτρινη καρδιά μας οι θεοί

από μάρμαρο σιωπούν και σπάνε

μετά από χρόνους πολλούς όλη η αγάπη μας

μεταμορφώθηκε σε στείρο πυρετό

που, μες το μαρτύριο, μας κάνει να λάμπουμε

πιο όμορφοι από κάθε άλλο καιρό

κι όμως σαν τα φλεγόμενα άλογα

τον Απόλλωνα αναγκάσουν ν’ αφιππεύσει

και τέλος μαζί μας να ξεκουραστεί, εκείνος λέει

πως σημασία η ομορφιά δεν έχει.

Άβελ

του άρεσε να κάθεται, στον αδερφό μου Κάιν, τον πληγωμένο

τον ώμο μου χαϊδεύοντας, δίπλα στο επίμονο βλέμμα του νερού

της ζωής ή του θανάτου, σαν σε κινηματογράφο μισοφωτισμένο

δίπλα σε σκηνές ειρηνικές που πάντα κατέληγαν σε εικόνες σφαγιασμού

του άρεσε να μου μιλάει. Με πρόθυμη φωνή

ψιθύριζε το γρίφο της δίψας του που αιμορραγούσε

ή με ικέτευε να μην κάνω μια τελική επιλογή

αν πρώτα μαζί μου δεν το συζητούσε

κι έπειτα, διάλεξε αυτός για μένα τον τελικό πόνο

δεν κατηγορώ τη φύση του: είναι ο αδερφός μου

ούτε, όπως λένε, τους καιρούς εκείνους: η αγάπη μας ήταν ελεύθερη μόνο

θα ήταν ίδια σε κάθε καιρό, αλλά το κατηγορώ μου

στην άχρονη ασάφεια των πραγμάτων πάει

που κάνει τη ζωή μας να σημαίνει θάνατο, την αγάπη μίσος να είναι

το αίμα μου που ρέει στην κρεβατοκάμαρα τραγουδάει:

«Ο αδερφός μου που ανοίγει την πύλη εγώ είμαι!»

 

Ένα τραγούδι για τους ανιαρούς

«Προσοχή στα σκαλοπάτια» στην πόρτα ήταν γραμμένο.

κάποιος ξέχασε την ευγενική συμβουλή,

έσπασε το λαιμό του, και τώρα πόσο είναι ανιαρός:

παράτησε όλους τους φίλους, με τα ποντίκια ζει

«Προσοχή στα σκαλοπάτια» χαμογελιόταν στο μέτωπό σου

μα σκοτεινή ειν’ η μοίρα μας κι έπεσα μέσα

κάθε που μιλώ ένα κοράκι ηχεί

καλώντας τα φαντάσματα κι όλους τους συγγενείς τους

«Προσοχή στα σκαλοπάτια» είναι στην πόρτα μου γραμμένο,

μα σκαλοπάτια δεν υπάρχουν και ο κόσμος αναρωτιέται

γιατί αυτός που σε πάτωμα επίπεδο περιπατεί

για θανάσιμες πτώσεις προειδοποιεί, σκέφτεται και στενοχωριέται.

Επιστροφή

ο ταξιδιώτης γύρισε με μάτια αδειανά

«δεν είσαι εσύ!» θρήνησε ο φίλος εγκαταλελειμμένος

«μου υποσχέθηκες την αθάνατη φωτιά

κι αυτό που φέρνεις δεν μπορεί παρά να είν’ το τέλος»

ο απών κοίταξε τα χέρια του άδεια

και είπε «σου δίνω πράγματα που δεν μπορείς να δεις

τους θησαυρούς της γης πέρα από κάθε γη

τα μυστικά της θάλασσας πέρα από κάθε θάλασσα

οι ψυχές μας έχουν όρια, και η αγάπη μας προορισμένη

να προσαράξει εκεί όπου αρχίζουν όλα. Το σιωπηλό σύνορο

με συντρίμμια είναι σπαρμένο. Πνιγμένη η ψυχή μου επεστράφη

γιατί με τ’ όνειρο αψήφησε την ανθρώπινη τάξη.

με βλέπεις εδώ αλλά δεν έχω επιστρέψει.

αυτά που δεν υπάρχουν, μοιραία θα μπερδευτούν

με όσα υπάρχουν, τις τύχες που κερδίσαμε.

όταν όλα έχουν χαθεί, το Άπειρο ευρέθη.

Πηγή: https://1-2.gr/2020/01/21/salpisei-h-salpigx-kai-oi-nekroi-egerthhsontai/?fbclid=IwAR3fqp-8BE2g9jq-Ihm3whe7mCgSaF7YpRX_16syjj3paK2q-GnYE0qe6mY