Δεν πέθανες! Στην κάμαρα ακόμα τ’ άρωμά σου
είναι απλωμένο ως τώρα δα να μ’ άφησες, κι απάνω
στον καναπέ ατέλειωτο μένει το κέντημά σου
και το κομμάτι που ‘παιζες είναι ανοιχτό στο πιάνο.
Απάνω στο τραπέζι μου πάντα η δική σου εικόνα,
που πάντα με την ήμερη ματιά της με κοιτάζει,
και δεν είναι ο άνεμος, μα είσαι εσύ, την πόρτα
που μισανοίγεις για να μπεις την ώρα που βραδιάζει.
Δεν πέθανες. Είσαι παντού και είσαι μέσα σε όλα:
στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,
στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει η μέρα
κι ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νιώθω ξαπλωμένη…
Δεν πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου