Νικηφόρος Βρεττάκος - Αυτοβιογραφία (απόσπασμα)

[...] «Μη μου σκοτώστε το νερό.
Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες που τις γράψανε
τ’ ασύλληπτο φως κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν. Μη μου σκοτώσετε
της γης το ποίημα!…»

                                           Μαζί μ' όλα

 τα πλάσματα, λέπια, φτερά, φύλλα, χρώματα, χέρια,

σας αναπέμπω αυτό το μέγα ρήμα που ανεβάζει

τυλιγμένο με ψήγματα ήλιου ο υπόγειος

ποταμός της καρδιάς: 

                                   Επιστρατέψετε την
αιωνιότητα, ανάβοντας το άστρο: «Αγάπη».
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα, ανάβοντας
ψηλότερα απ’ όλα, πάνω απ’ το έτοιμο
βάραθρο, το άστρο: «Ανθρώπινο μέτωπο!».
Επιστρέψετέ την —...

Μάτια αμπελιών, μάτια πουλιών, εκατομμύρια
μαργαριτάρια διπλωμένα γύρω απ' τη φωνή μου

δέονται υπέρ της σωτηρίας. Σας παρακαλούμε:
Αφήστε μας τα πράγματα.
Μη μας τα καίτε.
Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τ’ άνθη τους.

                               ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ!
Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται
ανακυλώντας το αύριο μες στις πηγές του — όπως
τον καιρό που γεννήθηκα —  ως να αναδύεται,
κάθε πρωί, για πρώτη φορά, μες
από τις ρόδινες γάζες της γέννας του.

Σβήστε στον ήλιο την κακή φωτιά.
Μη μας σκοτώνετε!

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα Ποιήματα,  τ΄Α΄, Αθήνα: Τα τρία φύλλα 1999,  σ. 374.