Κωστής Παλαμάς - Τα φτερά

Τα φτερά που σου χάρισαν τα όνειρα,

τα φτερά που σε πήγαιναν στα ύψη,

τη χαρά σού την έκαναν έκσταση,

και του απείρου λαχτάρα τη θλίψη,

τα φτερά στο κορμί σου που θρόνιασαν

του πουλιού την ανάλαφρη χάρη,

και χαράξαν το δρόμο σου, αγγέλισσα,

σ’ ενός άγγελου απάνου το αχνάρι,

τα φτερά που τα πήρες και πέταξες,

όμως όχι στα ουράνια, μα πάλι

προς τη γη, γιατί εκείνη ο μαγνήτης μας

και η πατρίδα μας είναι η μεγάλη,

τα φτερά που ξανά στις αγάπες σου

φτερωτό σου τραβάν το μεθύσι,

και σε πάνε προς όσους ο έρωτας

ακριβούς έχει μέσα σου κλείσει,

τα φτερά που σου χάρισαν τα όνειρα

στα ταξίδια τ’ αφάνταστα του ύπνου,—

τα φτερά σε ζουν πάντα, είναι σπλάχνα σου,

είν’ οι ωραίες σου τρεμούλες του ξύπνου,

τα φτερά, καρδιοχτύπια, ορμές άφραστες,

νοσταλγίες μυστικού παραδείσου,

μουσικά σου τα χέρια, τα μάτια σου

πλάνο φως· τα φτερά είν’ η ψυχή σου.

Περάσματα και χαιρετισμοί, Β΄