Εκεί που πάντοτε με συνεπήραν τα πράγματα κι έκλαψα γοερά, είναι όχι όταν γίνονταν, αλλά όταν τα έγραφα. Από έλλειψη λεξιλογίου. Όλοι όσοι κλαίνε, κλαίνε για τις λέξεις που δε βρίσκουν».
«Δεν ξέρω τι άλλο είναι, με τον άνθρωπο. Ξέρω πως όποιος θέλει ν’ ανέβει είναι κουτός. Στον πάτο βρίσκονται όλα, εκεί που κανείς «βρίσκει» και μπιστάει. Εκεί μόνο καταλαβαίνουμε – και καταλαβαινόμαστε, εξ απήνης. Γιατί, και πάλι, δεν υπάρχει χειρότερο από το να καταλάβεις. Εκεί που καταλαβαίνουμε τελειώνει ο κόσμος».
«Μύχιο, αν και φανερό, θέμα της περιπέτειας τίθεται η αυτοδημιουργία, η αυτογέννεση. (Είναι αφύσικο να γεννιόμαστε μόνο με το φυσικό τρόπο), λέγεται σχετικά κάπου».
Γιώργος Μανιάτης, Δραπέτευσα από τη Λεγεώνα των Ξένων: Το τρίτο αντάρτικο: Αλγερία 1957-1961, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου