Κώστας Κρεμμύδας - Δύο ποιήματα

 στον γιο μου

Απ’ τον κόλπο του Σορέντο φαίνεται πέρα η Γαύδος

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene, sai
È una catena ormai
Che scioglie il sangue dint’e ’vvene, sai

Mια αλυσίδα που σπάει στον αέρα της φωνής σου
Την ίδια κασέτα στο παλιό Φορντ πάλι και πάλι στην ωδή του Παβαρότι ζωντανή
ηχογράφηση απ’ το Παρίσι [Ο Λούτσιο Ντάλα με νανούριζε τις νύχτες, μα τον πρόδωσα] 
Δεν έχει τον θεό της αυτή η γενιά που αποστραγγίζεται απ’ το ίδιο της το αίμα
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη/ Κοίταξε τα φώτα μέσα στη θάλασσα

Αξημέρωτες νύχτες και η προπέλα να σπάει σε κύματα [πρέπει να συνταιριάξω την
κατάλληλη ριψοκίνδυνη λέξη στα ανίερα χρόνια μου] Αργότερα η μνήμη στιγμές ιερές
Ένα ατέλειωτο πέλαγος η φαντασία [Και πώς να κολυμπήσω με τη λειψή μου γνώση;]   
Oι στροφές μας στην κάθοδο Να σε ’χω πλάι μου απόλυτη ευτυχία Ένας δύσκολος   
κόσμος γεμάτος κατολισθήσεις   
Ν’ ακούμε πάλι και πάλι τον Παβαρότι στον Ενρίκο Καρούζο στο παλιό κασετόφωνο του 
παλιού Φορντ να κατεβάζουμε ταχύτητα να κατεβαίνουμε στροφές να αγγίζουμε τη   
θάλασσα Λίμνη ακίνητη οι δυο μας Ο χρόνος απλωνόταν μπροστά μας μα δεν το ξέραμε   
[Δεν τον αγγίζουμε γιατί κυλά ρυάκι στο κενό]

Στα δύσκολα περάσματα γεμίζει η ανάσα σου Το χέρι στο τιμόνι   
Το κάδρο η θάλασσα [πόσο ανοίγει την ψυχή μου ο ορθάνοιχτος ορίζοντας]   
Ζέστη με τα φαράγγια να διαχέονται αργά χιλιόμετρα   
[Δεν ξέρω ονόματα Ποτέ μου δεν αγάπησα τη γεωγραφία Ίσως γιατί προσωρινή   
φαινόταν η ζωή μου]   
Δεν πρέπει να χαθούμε Θα ξαναβρώ τον δρόμο πάλι   
Στο κασετόφωνο ο Καρούζο, ο Παβαρότι, ο Λούτσιο Ντάλα, η Γαύδος περιμένουν     
απέναντι Εσύ δίπλα μου

Qui dove il mare luccica
E tira forte il vento
Su una vecchia terrazza
Davanti al golfo di Surriento

Το Σαμαριά λύνει τους κάβους Πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι   
Έχουμε να πούμε κάποτε πολλά   
Να προλάβουμε τον χρόνο που φεύγει

Αντί βιογραφικού

Εξομολογούμαι συχνά στον έφορο της περιφέρειας
στους δικαστικούς αντιπροσώπους
που ψάχνουν μάταια το όνομά μου στους καταλόγους
Στα χρυσοποίκιλτα άμφια των επισκόπων εξομολογούμαι
Στα ανοιχτά παράθυρα που μανταλώθηκαν εσχάτως
Στον κρεοπώλη της γειτονιάς
Στον αστυφύλακα που περιπολεί μονάχος τις νύχτες
Στον δικαστικό επιμελητή με τα δεκάδες κλητήρια θεσπίσματα
που χαρταετούς τ’ αφήνει στον αέρα
Στους στρατοδίκες εξομολογούμαι και στις βαριές ποινές τους
[τρόμος κι εξουσία ανέκαθεν πληγές σε σώματα]

Μιλώ για τ’ αμαρτήματά μου
απολογούμαι εκ γενετής για να ’χω ήσυχη συνείδηση στην γκιλοτίνα
Φροντίζω πάντα
να διατηρώ καλές τις σχέσεις μου με δήμιους

Πηγή: https://mandragoras-magazine.gr/%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CE%B4%CE%B1/16954