Νίκος Καρούζος - Τρία ποιήματα για το Πάσχα

Πάσχα των πιστών

Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν.
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου.
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος,
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,
της αιωνιότητας ο κάματος,
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις,
είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση.
Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε»
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.

Σημείο (1955)

 

Πάσχα 1981

«Στη μικρή μου φίλη

Μαρία Γιαγιάννου

 Χρόνια Πολλά!»  

Ν᾽ ακούς αμέριμνη τον αγέρα

            να ταιριάζεις καημούς

αδράχοντας την αντικειμενικότητα.

Όταν θα απολαμβάνεις από ελικόπτερο

            τον Επιτάφιο

να βλέπεις λιγάκι και για μένα.

Σε μια κοινωνία βλαστημένου σοσιαλισμού

            με όλη πια την ομορφιά σαν

                        Θεοτόκο

σου εύχομαι εκατομμύρια χρώματα.

 

Πάσχα 1987.

Στον Ίκαρο Μπαμπασάκη

Λαμπρύνομαι ως άτομο μα όχι

            στην ολότητα· η λάμψη όμως

εκπηγάζει από κείνη των ψυχών

            τη σύναξη

που διαφεντεύει γαλαζοπράσινο.

Αποφεύγω τα μηνύματα

κι αποφεύγω τ᾽ αυτοκίνητα.

Είμαι διαβάτης· επιβάλλομαι

            στην κίνηση.

Πηγή: https://bookpress.gr/stiles/eponimos/5048-to-pasxa-se-tria-poihmata-tou-nikou-karouzou