Τέλλος Άγρας - Αλήθεια η κάψα

Αλήθεια, η κάψα είναι πολλή,

μα μην αναστενάξης,

μόν’ πες πως πας στη σύναξη

της υστερνής σου τάξης.

Τούτο δεν ήταν το στενό

και τούτο το λιοπύρι;

–μα η ζέστα ήταν ξεφάντωμα

κ’ η λαύρα πανηγύρι.

Ένα χαμοπαράθυρο

κατά τον ήλιο εκλειούσε

κι’ από τις γρίλλιες κατά γης

το φως σταλοβολούσε…

Θυμάσαι; Εδώθε διάβαινες

όταν κινούσες, όταν

στο ασβολερό το γύφτικο

τ’ αμμόνι ονειρευόταν.

Πες, πες, στο σπίτι εκεί βαθειά,

στα μέσα απ’ το μπαλκόνι,

κάθεται ακόμα η μάννα σου

σκυφτή, και σε μπαλλώνει·

και πες, πες, στα παράθυρα

της υστερνής σου τάξης

κρέμονται τα τριαντάφυλλα

–και πας να τα συνάξης…