Τέλλος Άγρας - Για φιλιά στα χιόνια

Θυμάμαι ένα Γενάρη μήνα...

Στα ολόσγουρα που ορχιούνται σχοίνα

πάει κι έρχεται μιαν άσπρη αχτίνα.

Σε αλγεινά ξάστερη ατμοσφαίρα

ξεθύμαινε, ένα γύρο, η μέρα...

Ώρες που πέρασαν και πάνε,

μια-μια ξυπνάνε και μιλάνε.

Ψέμματα νάναι; αλήθεια νάναι;

Σημάδι το σημάδι βρίσκει:

χιόνια, νερά, των νερών ίσκιοι...

Αναρωτιέμαι, αναθυμάμαι.

Ξέρω τους δρόμους που περνάμε;

Σε κείνο το Γενάρη πάμε;

Μέσα απ' τους δρόμους κι' απ' τα χρόνια,

αχ, πάμε για φιλιά στα χιόνια;

Τα δάχτυλα είναι ειρμός και τρίλια

να τη μελετούν τ' άκρα χείλια

νότα τη νότα, αργά, όλο ζήλεια...

Μα η σάρκα το είναι της ορίζει

αλλοιώς, και τ' όσο της αξίζει.

Μα η σάρκα -πόλεμος κι ωχρότης-

αυτή γυρίζει στον εαυτό της

να καταπιή το ''ευχαριστώ'' της.

Μέσα απ' τους δρόμους κι' απ' τα χρόνια,

αχ, πάμε για φιλιά στα χιόνια;

Φυσάει στα μονοπάτια, μόνα.

Στο γυμνό κόρφο του πευκώνα

σκέπη δεν έχει απ' το χειμώνα.

Κρυώνει όπου ακουμπάς το χέρι...

Κι εσένα να σε βρη, ποιος ξέρει,

αγάπης αίθριο μεσημέρι!

Από τα Τριαντάφυλλα μιανής μέρας του Τέλλου Άγρα, επιμέλεια Κώστα Στεργιόπουλου, εκδοτικός οίκος Γ. Φέξη, Αθήνα 1965.