Άντεια Φραντζή - Το ποίημα της αγάπης και της ραγισμένης

Α'

Αυτό το ποίημα κύλησε

Σαν πέτρα κύλησε

Απ'την καρδιά μου πέρα

Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε

Στην καρδιά μου.

Τώρα πρέπει να διαλέξω

Την πέτρα ή την καρδιά μου;

Β'

Όσα βλέπω πάνω στο γυαλί

Μισοσβησμένα σχήματα

Μέσα στο χρόνο της παλιάς κορνίζας

Το πρόσωπο με τα πρησμένα μάτια

Κι εσύ να διορθώνεις την εικόνα

Πότε με χρώμα

Πότε με μια κίνηση ελαφριά

Του αέρα πίσω απ'την κουρτίνα.

Το γυαλί που μας χωρίζει

’θραυστο σαν τον θάνατο

Το χέρι να περνά

Μέσα απ'το γυαλί

Μιας αγάπης θρυμματισμένης.

Ανοίγω το παράθυρο

Το μαύρο πουλί να χτυπά

Τα φτερά του

Να φεύγει.

Το γυαλί που πάντα μας χωρίζει

-Σαν τη θάλασσα απλώνεται

Χαϊδεύει τα σπασμένα γυαλιά

Ματώνει-

Της αγάπης είναι.

Γ'

Το πρόσωπό μου κινήθηκε προς εσένα

Το φως του ήλιου τάνυσε

Το βέλος της αγάπης

Τότε ήταν που σκοτείνιασε

Κι έγινε βαθύ μωβ

Νύχτα που έπληξε τα σπαρτά

Πάγωσε το νερό κι η καρδιά

Σπαρτάρισε μέσα στο στόμα μου

Και είπε:

Δεν είμαι χωρίς να είναι

Εσύ μέσα στην κιβωτό

Της μέρας και της νύχτας.

Δεν είμαι χωρίς να είναι

Εγώ μέσα στην κιβωτό

Της θάλασσας και των σπλάχνων.

Δεν είμαι χωρίς να είναι

Φως μες στο σκοτάδι

Της ραγισμένης.

Δ'

Αυτό το ποίημα που κύλησε

Σαν πέτρα κύλησε

Δε θα μπορούσε να γραφεί

Στάθηκε στην καρδιά μου

Περιμένει να διαλέξω.

Το ποίημα ή την καρδιά μου.

Άντεια Φραντζή (1945/ 31 -5-2024)

Τελετή στο κύμα