Η ψυχή της Γης
βροχής τη στάλα
και φεγγοβολά
ήλιος και γελά
με τα πέλαγα τα ευρύχωρα και τα μεγάλα.
Ξεφωνίζει σ’ τους ανέμους στριγγά,
με το αίμα βογγά,
της αμάχης που αδικοχύνει το κρίμα·
της γης η ψυχή
στης αγάπης μου και ηχεί
σαν ακούω το απροσμέτρητο βήμα.
Στις κορφές, πυρκαγιές
με τη δύση ανάβει· στις βραγιές
αυγές και τα βράδια
μοσκοβολά·
με τ’ απαλά
του φεγγαριού
τα δάχτυλα,
του ταπεινού χορταριού
χαρίζει χάδια.
Της Γης η ψυχή,
που πάει μοναχή
και πλανιέται ως να ‘ναι δική μου,
μ’ ανθρώπινη παλεύει λαλιά
να εκφραστεί κι έχει χτίσει φωλιά
στην ψυχή μου.
Πηγή: ανθολογημένο στο Ελληνική Δημιουργία,τ. 67, 1950.
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου