Κωστής Νικολάκης - Toπίο

 Δεν κοιτάζω να μαζέψω τα βλέμματα 
που περνούν απ' το παράθυρο 
και τρυπάνε το πετσί μου. 
Φεύγω για να ξεχάσω 
σε όλες τις ερημιές 
κι οι πόλεις με διώχνουν.
Οι μνήμες, φορτίο άβολο.
θυμίζουν καινούργια παπούτσια
των παιδικών μου χρόνων
πάντα, ένα-δύο νούμερα μεγαλύτερα.
Και πως να τρέξεις!