Γιώργος Κακουλίδης - Ποιήματα

 [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]

Σε ξένο δωμάτιο γυρίζω χαμένος

ένας γέρος εδώ μέσα έχει πεθάνει

στο στήθος του επάνω η γάτα του παίζει

και το κομπόδεμά του γελάει στο διάδρομο

το ανοίγω, σαλεύουνε μέσα χρόνια, δόντια

σακατιλίκια.

Η προσευχή του Τζορντάνο Μπρούνο, πρώτη έκδοση, εκδ. Καστανιώτη,  1986.

............................................................................................................................................................

Χθες ονειρεύτηκα μια μικρή νύχτα

έπλενε τα χέρια της και βλαστημούσε

έναν πελάτη που δεν έφευγε από το κρεβάτι της

τουλάχιστον στόλισέ τον μου λέει

κι εγώ έβγαλα ένα κοστούμι και τον έντυσα.

Ποίηση 1979-2012

............................................................................................................................................................

Σελήνη άδειο κουτί της Πανδώρας

Σελήνη κούρσα

καμωμένο από πορσελάνη τρέχει το άλογο

σπάνε τα πόδια πέφτει μια τσούλα

κι όλα περνάνε από πάνω της.

 Η αίρεση της τίγρης, πρώτη έκδοση, εκδ. Άγρα, 1984

...........................................................................................................................................................

Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ

Η μόνη μου μέριμνα

είναι να κάνω κύκλους

γύρω απ' το νερό

που ξεδιψάει τη νυχτερίδα μου.

Ο Πειρασμός της Μάχης 2000

......................................................................................................................................................................

Τώρα ζω στο χρόνο των λουλουδιών του κόσμου τα σκυλιά είναι δεμένα. Ξάφνου γυρνούν τα σπλάχνα μου ακούω απ' έξω τη φωνή του Ιησού. Τι κρύβει πάλι μες τα χέρια του; Στέψη ετοιμάζει ή την σταύρωση μου; Εγώ θα μείνω ακίνητος εδώ και θα γυρνώ τη ρόδα του τρελού

Μονσινιόρ

......................................................................................................................................................................

Ας τελειώνουμε, είπε το φεγγάρι στον ήλιο κι ένας ψαλμός, ολότελα λυγμός ένας σπασμός στα ουράνια μ’ ανεβάζει είναι του κάτω κόσμου στεναγμός σκοπός μοναχικός το θάνατο σκεπάζει.

[...]

Καμία εντύπωση.

Παιδί, στη γειτονιά μου,

κάθε χρόνο, μία φορά,

έφτανε μια κλούβα

και μοίραζε σε οικογένειες

τα άγια των αγίων

μικρά πλάσματα

που τα πετούσαν ύστερα

στους δρόμους να ζητιανέψουν.

Κι εγώ μ’ ένα κεράκι

από πίσω έψελνα

το Χριστός Ανέστη.

Ι put a spell on you

Απ' το προφίλ του ποιητή Κώστα Ρεούση