Άρης Αλεξάνδρου- Διαύγεια πνεύματος

Το ποίημα κύλαγε

φυσικότατα

οι συλλαβές χτυπάγαν

σταγόνες της βροχής στον τσίγκο

μα ο τελευταίος στίχος

κατακόρυφος άηχος

τίποτα.

- Δεν καταλαβαίνω.

Ποιος ο λόγος; προς τι;

-Ξαναδοκίμασε.

Σταγόνες φυσικότατα στον τσίγκο

μα ο τελευταίος

- προς τι;

Ανασήκωσε τα μάτια, κατάλαβε:

Εμπρός του,

παραβιασμένη

η εξώπορτα

κι ο διαρρήκτης

να προχωράει αργά

με τις αιχμές του ορθάνοιχτου διαβήτη

σημαδεύοντας

ταυτόχρονα 

τα δυο του μάτια.

Από τα "Παρισινά ποιήματα" του Άρη Αλεξάνδρου (1922 - 1978)

Από το βιβλίο: Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα (1941-1974), εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία 1991.