Τὴν ἄδεια, τὴν ἀκίνητη ζωή μου
κυττάω μ' ἕνα βλέμμα νυσταγμένο:
εἶμαι σὰ μάταιη βάρδια σ’ ἕνα πλοῖο
Σὰ βρώμικα νερὰ καὶ λιμνασμένα
μὲ ζώνουν οἱ συνήθειες κ' οἱ ρουτῖνες
κι’ οὔτε θυμᾶμαι πιὰ νὰ εἶχα ἀκούσει
νὰ μὲ καλοῦν στὸ πέλαο Σειρῆνες...
Ἀνώφελα — τὸ ξέρω! — κι' ἂν σαλεύουν
κάποτε πόθων, μέσα μου, φτερά :
δὲ μέλλεται ν' ἀστράψει στὴ ζωή μου
κανεὶς μεγάλος πόνος ἢ χαρά.
Ἄβουλος, μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους
τὶς ἴδιες ἄδειες μέρες θὲ νὰ ζήσω,
μ’ ἕνα σαράκι — πάντα νὰ μὲ τρώει :
νικήθηκα χωρὶς νὰ πολεμήσω...
Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου