Νικηφόρος Βρεττάκος -Ποιήματα Ποιητικής

Ένας ελάχιστος φόρος μνήμης στον μεγάλο ποιητή με ποιήματά του που αναφέρονται στην ποίηση.

(Ποιήματα ποιητικής , που θα μπορούσαν να διαβαστούν παράλληλα και με τα ποιήματα ποιητικής της Γ' Θεωρητικής.)

Η ποίηση και η ζωή

Δεν τελειώνει η ποίηση , όπως

και ο ουρανός δεν τελειώνει , όπως και οι ώρες του Θεού

κι οι στροφές του πλανήτη μας .

Οι ανταύγειες της

ζωής

διατηρούνε το σχήμα της

μέσα στης ποίηση .

Όσο θα πηγαίνει και θ' έρχεται η θάλασσα ,

όσο γεννιούνται λουλούδια και χρώματα ,

όσο θα δίνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο το χέρι τους,

θα υπάρχει και η ποίηση .

Η ποίηση γεννιέται

μαζί με τα πράγματα ,

μαζί με τον ερώτα ,

μαζί με τον πόνο .

Παραδείγματος χάρη

των πολλών μου σελίδων η ποίηση γεννήθηκε

μαζί με τα μάτια σου.

Ο κόσμος και η ποίηση

Απλά πράγματα όλα.

Η τάξη τους είναι

φροντισμένη απ' το χέρι σου .

Μια δέσμη από χρώματα

στο βάζο του χρόνου.

Άλλωστε τι θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση;

Είναι η γύρη των πραγμάτων του σύμπαντος.

Η γύρη σε πράξεις,

η γύρη σε οδύνη, σε φως σε χαρά, σε αλλαγές,

σε πορεία σε κίνηση.

Η ζωή και η ψυχή σε ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στον χρόνο.

Τι νομίζεις λοιπόν καταβαθος η ποίηση είναι;

μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο.

Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση
 

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο ήξερα
πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μές από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα – πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορώ
ν’αρθρώσω την τάξη του σ’ένα μου ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
σ’ευθείες το φως.

Το έργο των ποιητών

Οι ποιητές κατοικούν έξω απ’το φόβο.
Κι όπως ο ήλιος φωτίζει απ’ευθείας, κι εκείνοι: μιλούν
απ’αυθείας. Παλάμη δεν δύναται να τους κλείσει το στόμα,
να δεσμεύσει το θείο τους πάθος.
Γνωρίζοντας από τί πάστα γίνονται οι βασιλιάδες, ξέρουν
να διαχωρίζουν του Θεού τους νόμους, απ’τους νόμους τους.
Επαναλαβαίνουνε, όπως το σύνθημα οι φύλακες,
την αλήθεια που απαγορεύεται.
Ο ποιητής
είναι το πνεύμα της γης που σηκώνεται όταν
γίνεται σκότος και λάμπει όπως ένα κομμάτι αστραπής σε μεγάλο
ύψος τη νύχτα.

Η μορφή και το ποίημα

Σκέφτομαι το βουνό με τον ήλιο απέναντι
ν΄αναδύεται από τη θάλασσα- γίνεται κάθε
 μέρα ο κόσμος. Το προαιώνιο πλάθεται
κάθε στιγμή. Κληρονόμοι του μέλλοντος, αν
σκεφτείτε τον ποιητή, η μορφή του
είναι το ποίημα. Πλάθω και πλάθομαι
κάθε στιγμή. Και το ποίημα είναι
το σκαμνί που θα κάθομαι πάνω του
στο βουνό- με τον ήλιο απέναντι
όσο θα γίνεται τούτος ο κόσμος.

Διάλογος με την ποίηση
 

Ήρθες ποίηση, πάλι. Θ΄ανακάλυψες, φαίνεται,
κάποιο μου κόκαλο που δεν έχει λιώσει.
Μια πτυχή της καρδιάς μου που δεν έγινε κύμα σου.
Μιάν ανέπαφη φλέβα σε κάποιο μου δάκτυλο.
Έναν ιστό που δεν έγινε στίχος σου.

Θα το ξέρουνε αύριο: Κοιτώντας τον κόσμο
με μοίρασες δίκαια. Μ΄έκαμες χίλιες
σπίθες και μια – και με σκόρπισες.


Η Ποίηση

Ό,τι μπόρεσα να διασώσω
(στον κόσμο που πήγα)
το διέσωσα, θάλασσα.

Η ψυχή μου ένα σμήνος
μυριάδων πουλιών
που τ΄αλώνιζε η θύελλα.

Όσα διασώθηκαν
βρήκαν το δέντρο τους.

Φτερούγισαν κ' έμειναν
μέσα στις λέξεις.

Πηγή:http://fotodendro.blogspot.com/2012/01/blog-post_29.html